One step beyond

Aan: marc@demandmanagers.com
Betreft: One step beyond.
Bijlage: een lange weg (5)

Hoi Marc,

Ik geloof dat het niet goed met me gaat! Ik was gisteren bij een bijeenkomst van WIM-managers (Willekeurige Informatie Managers). En wie schetst mijn verbazing? Ik hoorde gewoon waar het management van onze automatiseerders mee bezig is. Nieuwe gezichten die de boel opnieuw aan het opzetten zijn! En dat niet alleen: ze zijn ook geïnteresseerd in wat wij domme gebruikers daarvan vinden. En vervolgens, jaha, het moet écht niet gekker worden: wat onze wensen zijn. Marc, het koude zweet brak me uit! Ik begon bijna te hyperventileren, dat begrijp je.

Even voor de niet- ingewijde meelezers: tot nu toe werd onze werkplek door een club ingericht die totaal geen idee heeft waar wij mee bezig zijn. Of wat universitaire medewerkers nodig hebben om hun werk makkelijk en goed te kunnen doen. Ondersteunen heet dat, meen ik. Of ‘faciliteren’, voor alle liever Engelse termen want anders kan het niks zijn -gebruikers.

Meestal betekent dat dan dat het management van zo’n ondersteunende club zelfstandig bepaalt wat goed voor het volk is. Dat houdt in dat alles zo wordt ingericht dat niemand meer iets hoeft te doen. Het volk omdat je helemaal niks meer kan doen en de ondersteuners omdat het op die manier ook geen problemen meer kan opleveren!

Alleen klagen natuurlijk. Maar klagers zijn zeikerds, dat weet iedereen. Het is wel zaak om ervoor te zorgen dat de brutaalsten niet de kans krijgen om het top-management in te laten zien dat er iets helemaal mis is. Dat los je dan weer op door er pakweg vier lagen managers (liefst externe) tussen te zetten en een gedegen escalatieprocedure in te richten. Escaleren betekent dat de klacht telkens een management-laagje hoger klimt. Dat duurt weken. Want hoe hogerop hoe minder tijd en praktische kennis! En voilà: iedereen is tevreden want je hoort niemand meer! In plaats van lonely at the top geldt bij ons: quiet at the top!

Maar nee, een nieuwe koers! Workspace en bring your own device zijn de nieuwe credo’s. Het wordt een feest Marc. Maar er moet nog wel het een en ander gebeuren. Bijvoorbeeld nog even over zo’n 6000 machines een nieuwe Windows-versie uitrollen. Met een infrastructuur die daar niet op berekend is. Hell of a job.

Ik hoor argwanend te kijken naar dit aanstormende geweld. Is het niet nog steeds informatisering die alleen noodzakelijk is door de schaalgrootte waarop onze organisatie functioneert? Faciliteert dit niet voornamelijk de concernadministraties? Gaat dit niet heel erg veel geld kosten dat op een betere manier gebruikt kan worden? Maar ik doe het niet. Ik zie voor het eerst weer enthousiaste mensen die met plezier wat aan het maken zijn.

Bij de koffiemachine hoor ik dat een andere directeur af en toe wat mensen uitnodigt voor een etentje. Om vrijuit  te praten in een ontspannen sfeer. Maar ze zijn daar helemaal niet op hun gemak Marc! Gelukkig, toch nog werk aan de winkel!

Je Baaierd.