Van duurzame urgentie doordrongen

Aan: Rob@uuvolgers.nl
Betreft: Van duurzame urgentie doordrongen
Bijlage: bright solutions

Ha Rob,

Wat een schitterend weer was het de afgelopen weken! En wat een fantastische donkere gladde ijsvloer lag er. Helaas zag ik het alleen met televisieogen. Ik heb niet op het ijs gestaan tot mijn grote verdriet.

Nee, de Elfstedenkoorts ken ik niet. Integendeel. Dat massale is niet aan mij besteed. Ik hou van de lichtgele rietkragen met witte pluimen. De kruidige geur van die rare bruine sigaren die eruit steken. Zilverwit bevroren mist die zich op alles om je heen heeft vastgezet en de stilte omlijst door de dof donkere knallen van door het ijs schietende scheuren.

En dan: je bijna geluidloos zonder moeite voortbewegen, alleen maar door je lichaamsgewicht rustig van links naar rechts verplaatsen. Ssschoep, tsschoep, sschoep, tsschoep. Zoals schaatsen bedoeld is. Het landschap en jij. Klein maar dapper in een grote wereld. Want klein blijven we, Rob.

Ik viel helaas rechtstreeks vanuit de griep weer rauw in de dagelijkse beslommeringen van onze universiteit. Ondanks het besluit van ons College van Bestuur serieus werk te maken van duurzaamheid, dringt de sense of urgency blijkbaar nog steeds niet door. Eenvoudiger, schoner, slimmer, maar met meer kwaliteit. In plaats van het impulsieve, vaak hersenloze, kortetermijngetwitter het bedachtzame, langetermijndenken weer invoeren. De duurzaamheid afvragen van alle besluiten die we die nemen.

De weg is lang, Rob. Ook voor mijn organisatie.
Druk druk druk storten we ons met het oplossen van het ene probleem in het volgende grotere ... .

Ons Bestuursgebouw werd gebouwd met een tegenwoordig ouderwetse opvatting over hoe je ambtenaren moet huisvesten. Daar is niks mis mee. Het is waar het voor bedoeld is. Secretariaten, archieven, werkkamers voor solisten en voor twee of drie mensen en ruimte voor een dikke deur of een kleine taakgroep.

Maar we zijn intussen in aantal te hard gegroeid hier. Dus breken we links en rechts muren weg, poten er ander meubilair en zachte vloerbedekking in, geven het een likje verf en … hoppa, klus geklaard.  De ruimtenorm kon omlaag! Meer mensen per m2. Target gehaald.

Misschien kunnen we nóg wel meer per m2 huisvesten. Ruimte is immers schaars!  Jaha, kantoortuinen heeft iemand ontdekt, dát zet zoden aan de dijk! Intensieve menshouderij roepen wat linkse rakkers. Flink breken dus. Twintig personen in één ruimte moet technisch kunnen. En… inderdaad! Maar dan komen bewoners ineens klagen dat hun hersenen afsterven door zuurstofgebrek. Ja hoor! Je afvragen of dat nog kan, mag natuurlijk niet!

Uiteindelijk plaatsen we met veel technisch vernuft een geniale, maar helaas geld- en energieverslindende, luchtbehandelingsinstallatie op het dak. Probleem opgelost. Worden we er gelukkig van? Verbetert het ons leefklimaat? Is het erg om wat temperatuurswisselingen te voelen. Een raam open te zetten? Wat aan de verwarmingsknop te draaien?

Het probleem is gecreëerd. Het gebouw was prima, maar niet op de manier waarop wij het denken te kunnen gebruiken. Nu wachten tot de schoonheidscommissie de installatie gaat verstoppen achter een  ecologisch verantwoorde schutting op het dak. Duur_zaam.

Je Baaierd