Het echte leven als student begint

Dorien Bakker is eerstejaars Psychologie. Ze zal de komende tijd voor DUB bijhouden hoe ze het studentenleven ervaart. In de eerste week dringt ze door tot de harde kern van de werkgroep: mee naar de borrel en het feest. 

Heehallo, ik ben Dorien Bakker, maar eigenlijk zegt iedereen Do. Ik ben 18 jaar, mijn ouders wonen in Dronten (Dichtbij Walibi World, Lowlands, Defqon. Gaat er een belletje rinkelen?). Ik woon sinds augustus officieel in Utrecht, maar het echte leven begint voor mij in september als eerstejaars psychologie studente aan de UU. Ik heb de eerste drie jaar op de middelbare school doorgebracht in een vwo-klas. Vervolgens bedacht ik dat ik Pabo wilde gaan doen. Aangezien dit een hbo studie is en het toch al niet zo geweldig ging op school besloot ik van 3 vwo naar 4 havo te gaan. Hier heb ik in 2013 mijn diploma gehaald. Daar ging ik dan, zelfverzekerd naar de Pabo. Na een half jaar school en stage vroeg ik mijzelf af of ik hier nou gelukkig van zou worden en dat denk ik niet. Toen heb ik mijn propedeuse zonder hard nadenken gehaald en ben ik het matchingstraject voor psychologie ingegaan. Met resultaat, want drie weken geleden viel mijn studentenkaart op de deurmat.

Maandag
Het leven als student aan de uni begint. Ik was natuurlijk vorig jaar ook student, maar toch voelt dit anders. Ik denk omdat de opleiding heel anders is. Ik deed hbo en woonde thuis. Nu ga ik aan de universiteit studeren en woon ik op kamers. We gaan zien hoe het gaat bevallen.

Na wat welkomstpraatjes hebben we meteen college en leren we onze werkgroep kennen. Het lijkt er op dat we een gezellig groepje studenten bij elkaar hebben en dat stelt iedereen geloof ik wat gerust. Je krijgt aan het einde van de dag meteen een beetje een indruk van de harde kern van de werkgroep: deze mensen zijn bij de borrel aanwezig. Met twee groepsgenootjes besluit ik om samen te eten, wat toch wel fijn is, anders voel je je de eerste avond gelijk zo alleen. Oh ja, ik ben er vandaag ook achter gekomen dat mijn band lek is, maar deze zorg schuif ik op voor verder in de week.

Dinsdag
Ook vandaag hebben we weer college en werkgroep. We leren onze tutor kennen en de meeste meiden delen mijn mening dat we daar best een jaar tegenaan kunnen kijken. Ook heb ik vanavond voor het eerst volleybal. Ik kan niet volleyballen, maar het lijkt me gewoon leuk, dus ik ga ervoor. Afgelopen zondag heb ik mijn halve kast doorgespit, opzoek naar een goede volleybal broek, dat moet een korte zijn.. Maar ook weer niet te kort.. En eigenlijk ook niet te lang. Nadat ik naar mijn mening een geschikt exemplaar gevonden had en natuurlijk een bijpassend shirt was ik er dan klaar voor. Eenmaal in de zaal kwam ik er achter dat mijn selectieprocedure niet erg nodig geweest was. Les voor de toekomst: maak je niet zo druk.

Woensdag
Ik word wakker met spierpijn, oeps. Na twee dagen van 9 tot 5 op school gezeten te hebben, mogen we vanochtend uitslapen. Zelfstudie noemen ze dat. Ik besloot een bandenplak setje te kopen want mijn fietsband is nog steeds lek. Het heeft uiteindelijk twee dagen geduurd voordat ik weer kon fietsen, project bandenplakken had wat ‘struggles’ en uiteindelijk heb ik maar gewoon een nieuwe binnenband gekocht.

Donderdag
Het is ondertussen donderdag en alle welkomstpraatjes zijn voorbij. Het enige wat nog bij de introweek hoort is een feest waar opnieuw de harde kern van de werkgroep een kaartje voor gekocht heeft.

Vrijdag
Na een leuke avond gaat de wekker vrijdagochtend stiekem veel te vroeg en het valt me alles mee dat op één persoon na iedereen van de werkgroep aanwezig is. Ik ben benieuwd hoe dit in de loop van het jaar gaat zijn. Vandaag kan ik mijn koffertje pakken om weer terug naar Dronten te reizen, en na een drukke week vol nieuwe indrukken is het stiekem wel heel fijn om thuis op de bank te zitten, en dat vinden mijn ouders geloof ik ook.

Advertentie