Laat de student het onderwijs bepalen

Een docent die aan zijn studenten vraagt: ‘Hoe willen jullie dat deze lessen gaan verlopen?’ Volgens Milad Tannazi is dat een goede manier om studenten bij het onderwijs te betrekken.

De term ‘studentenmacht’ kan je interpreteren op verschillende manieren. Het kan bestaan uit medezeggenschapfuncties in de bestuursorganen van de universiteit, enquêtes zoals de Nationale Studenten Enquête of cursusevaluaties. Ik wil graag hier een vorm van invloed naar voren brengen die mijns inziens vaak vergeten wordt.

Een paar weken terug begon ik aan een nieuwe cursus van mijn opleiding en het eerste dat onze nieuwe docent vroeg was: “Hoe willen jullie dat deze lessen gaan verlopen?”. De studenten, verbijsterd door deze vraag, keken elkaar aan en wisten initieel niets te antwoorden. Enkele seconden later, hersteld van de vraag, gingen de handen omhoog en schoten er woorden zoals ‘interactief’, ‘uitdagend’ en ‘real-life voorbeelden’ door de klas. Deze suggesties werden aangevuld door de docent met zijn eisen, namelijk een goede voorbereiding van de colleges en een actieve houding tijdens de les.

Tijdens het observeren van deze verassende, maar aangename dialoog tussen de docent en de studenten werd ik me bewust van het afschrikkende feit dat ik dit, tijdens mijn tot nu toe vier jaar lang durende relatie met de UU, niet eerder gezien heb. Want dat is eigenlijk wat het is, een relatie.

De universiteit is een organisatie met een dienst en product, namelijk onderwijs en kennis, en wij zijn de klanten. Als je het dan hebt over klantrelatie, is de interactie tussen de docent en student het eerste waar je aan zou denken. Waarom de universiteit toch deze relatie probeert te onderhouden via onpersoonlijke enquêtes (lees: klanttevredenheidsonderzoek)? Omdat dat in hun ogen veel makkelijker is.

Wat ze alleen over het hoofd zien, is dat een introductie waarbij de docent vijf minuten de tijd neemt om zijn onderwijs af te stemmen op de groep studenten, in mijn ogen, veel directer en dus effectiever is.

Natuurlijk zijn de docenten gebonden aan bepaalde onderwijsvormen en content, maar ze hebben ook allemaal autonomie. Om vervolgens deze autonomie te gebruiken in het voordeel van de student, is een volgende en moeilijke stap die niet alle docenten durven en kunnen nemen. Voor velen is het namelijk nog steeds erg moeilijk om over te stappen van docent-gecentreerd naar student-gecentreerd onderwijs.

Ik hoop met deze column een discussie te creëren waarbij docenten zelfreflectie gaan toepassen door middel van directe feedback aan en ván de studenten tijdens de lessen. Uiteindelijk is het een win-win voor zowel de docent als de student. Misschien is deze tactiek van klantbehoud zelfs een oplossing voor de grote uitstroom van afgestuurde bachelorstudenten. Twee vliegen in één klap toch?

Advertentie