UIT-informatiemarkt: in het water gevallen PR-circus

Normal 0 21 false false false NL JA X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:Cambria; mso-ascii-font-family:Cambria; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Cambria; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-fareast-language:EN-US;} Normal 0 21 false false false NL JA X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:Cambria; mso-ascii-font-family:Cambria; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Cambria; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-fareast-language:EN-US;} ‘He-ro-ïne!’ klinkt het luid over het lege, natgeregende veld van het Griftpark. “Haha, heroïne…”, lacht strafrechtadvocaat Leonie van der Grinten zenuwachtig door de microfoon. Ze geeft op een overdekt podium een college drugsstrafrecht aan een handjevol in poncho gehulde studenten. De kreet is afkomstig van een man die naast me zat op een bankje, en nu is opgestaan en met zijn vuisten in de lucht willekeurige drugsnamen staat te scanderen.

Samen met zijn kameraad, beiden zonnebril dragend, zwaar onder invloed en op geen enkele manier verbonden aan de UIT-week, staan ze zich naast me te verkneukelen over hun kwajongensgedrag tijdens het dopecollege op hun hangplek. Samen met deze types ben ik één van de weinigen die getuige is van het optreden, de rest houdt zich op bij de informatiekraampjes achter ons, of schuilt onder de bomen voor de aanhoudende regen.

Deze anekdote is kenmerkend is voor de plompverlorenheid, en het verregende karakter van deze informatiemarkt. Het is donderdagmiddag, de lucht is asgrauw en regenbuien teisteren het park. Voor het podium ligt een stapel kletsnatte zitzakken, waarop enkele in poncho gewikkelde studenten als vissen op het droge naar de hemel staren, alsof ze wachten op een teken. Daarachter is de informatiemarkt: rijen van overdekte kraampjes waar tientallen partijen hun producten, diensten of stukjes religieuze bewustwording aan de man proberen te brengen.

Deze dag staat in het teken van flyers. In alle soorten en maten. Wie over de markt struint wordt ermee overladen. Je krijgt ze van verenigingsdames die zich van hun charmantste kant laten zien. En als je iets leuk vindt op Facebook, je ergens voor inschrijft of je emailadres achterlaat, krijg je ook nog een mok, appel, sleutelhanger, tas, condoom, bieropener, of in het beste geval een powerbank voor je telefoon bij onze eigen DUB-tent.

Op de achtergrond van dit PR-circus kachelt het sprekerspodium rustig voort, zich niks aantrekkend van de nagenoeg totale afwezigheid van publiek. Het drugscollege heeft plaatsgemaakt voor hospiteercoach Teun, een sympathieke, wat zenuwachtige jongeman met een bos krullen, die zijn hospiteerfilosofieën aan de dag legt. Handige tips die voorbij gaan aan cliches van ‘jezelf zijn’. Wat volgens hem meer hout snijdt is: ‘Begin met iets positiefs over jezelf.’ Na hem betreedt het Utrecht College Tour het podium met Utrechtse grootheden als dj St. Paul van het befaamde Pop-O-Matic feest in de Tivoli.

Het is geen geheim dat deze dag op momenten zwaar aanvoelt. Er is echter een lichtpuntje, iets om naar toe te leven. Een spektakel dat het in zich heeft om je alle nattigheid even te laten vergeten. Een goochelshow van niemand minder dan Hans Kazàn.

Kazàn moest in mei met spoed naar het ziekenhuis omdat hij van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de coulissen bij zijn shows stond over te geven. Hij bleek compleet overwerkt. ‘Ik moet een verstandiger mens worden’, riep hij in de media. Hij ziet er nu blakend uit als ik hem even voor vieren met zijn zoon zie arriveren in een zwarte auto, die ze naast het podium parkeren. Met nonchalante tred stiefelt hij af en aan de backstage in, om vervolgens plaats te nemen in zijn auto, waar hij rustig wacht op zijn moment van glorie. Ik wil hem vragen of hij daadwerkelijk een verstandiger mens is geworden, maar ik durf niet. Het blijft Hans Kazàn. Even na vieren slaat het noodlot toe. Er wordt omgeroepen het optreden niet doorgaat. De headsets doen het niet, vang ik later ergens op. De verslagenheid is groot.

Als ik Kazàn’s auto het terrein af zie cruisen, denk ik op de één of andere manier aan een citaat uit de beroemde gangsterfilm The Usual Suspects: ‘The greatest trick the devil ever pulled was convincing the world he didn’t exist.’ Voor het podium roepen enkele natgeregende studenten: “Wij willen Hans!” De teleurstelling is groot als je rekende op verregaande goocheltrucs, en je plotseling genoegen moet nemen met de volgende act van het sprekerspodium: de voorzitters van een aantal Christelijke studentenverenigingen, die je vertellen waarom je lid moet worden bij hun club, en daarbij leuzen bezigen als ‘groeien in je geloof’ en ‘dynamisch goede gesprekken bij de bar’. De regen houdt aan en de goochelaar schittert in zijn afwezigheid. ‘The greatest trick Hans Kazàn pulled today was that he didn’t pull a trick.’

Dan is het tijd voor de laatste etappe van het sprekerspodium: het verenigingskwartier. De preses van zeven grote verenigingen waaronder UMTC, Veritas en Biton komen het podium op, elk achter een katheder in de stijl van hun vereniging. In de geest van tv-show Ranking the Stars delen ze beurtelings hun collega’s in van hoog naar laag. Welke vereniging vinden ze dat het best scoort op toekomstige carrièremogelijkheden, en wie het slechtst? Wie houdt het meest vast aan tradities, en wie het minst?

Dit zou voeding moeten geven voor wat guitig verbaal moddergeworstel, maar mondt uit in een partijtje hete aardappel in de keel gekrakeel tussen identiek ogende corporale mogendheden met jasjes, dasjes en vettig haar, die weeïge grapjes maken en ze dan meteen gladstrijken met papperige complimentjes. Wat dit alles de moeite waard maakt, is Anne van Rhijn, de preses van Biton. Ze is de enige die geen apenpakje heeft aangetrokken (“Biton heeft schijt aan tradities”), maar in alledaagse kleren aanvallen van haar collega’s pareert.

Met een triomfantelijke glimlach, alsof ze hier de idiotie van inziet en het allemaal met een korreltje zout neemt – iets waar haar collega’s duidelijk niet toe in staat zijn. Hier haal ik even een hospiteercliché van stal waar coach Teun zo’n jeuk van krijgt: ze is zichzelf. Als Biton verweten wordt dat hun vereniging geen carrièremogelijkheden biedt zegt ze: “Biton heeft geen leden nodig om carrièremogelijkheden te creëren.” Gejoel stijgt op in het publiek. Een schop tussen de benen van de old-boys-network-cultuur, hier zo breed vertegenwoordigd. Als de presentator door de microfoon schreeuwt of er nog vragen uit het publiek zijn wil ik van Rhijn publiekelijk de liefde verklaren, maar ik durf niet. Het blijft Anne van Rhijn.

De presentator probeert uit alle macht het schaarse publiek bij dit schouwspel te betrekken. Geef hem eens ongelijk. “Heeft iemand zich al aangemeld bij een vereniging?!’ Roept hij jachtig. Dan bulkt er een bekende stem over het veld: “Bij de JELLINEK!” Ik kijk om en zie hem staan. De psychonaut van eerder vandaag, met zijn getekende kop waarop nog steeds dat gele zonnebrilletje prijkt. Hij staat naast de biertent, wederom met zijn vuisten in de lucht. Deze man is de duistere schaduw van dit evenement. Als de informatiemarkt je hoofd zou zijn, dan is hij het zeurderige stemmetje dat je steeds eraan herinnert dat je niet goed genoeg bent.

En hij heeft gelijk ook. Het was allemaal niet goed genoeg vandaag. Maar dat geeft ook niets. PR is nou eenmaal noodzakelijk kwaad. Dat weten wij bij DUB als geen ander. Daar komt bij dat knulligheid vaak onbedoeld een hoop vermaak met zich meebrengt. Als ik daar tot slot bij optel dat ik na de markt genoeg bijbelmateriaal bezit om voorlopig even door te groeien in mijn geloof – en bovendien zat stof heb voor een dynamisch goed gesprek bij de bar – valt er eigenlijk niks te zeuren.  

Mijn vangst na een dagje passief struinen op de informatiemarkt:
-       Een flesje water van Centrum Seksueel Geweld (eerst hulp bij aanranding of verkrachting)
-       Flyer van Studentenpastoraat Utrecht (credo: ‘Ontdekken, Twijfelen, Geloven, Delen’)
-       Barbecue-uitnodiging van de Evangelische Kerk Utrecht (3 september)
-       Bieropener van heterovriendelijk homofeest Pann, en een uitnodiging voor hun feest vrijdag=
-       Flyer Casa Confetti Beauty College (credo: ‘Do you want a good hair day?’)
-       Kerkelijk boekje ‘The gospel of John’ (verkregen door goed geantwoord te hebben op een vraag van een religiequiz. Ik ben de vraag vergeten maar het goede antwoord was: ‘god’)
-       Foldertje: ‘Het mysterie van het menselijk leven’ (hierin wordt ons bestaan in een paar stappen uitgelegd. Iets met god, geest, ziel en lichaam. Dit gaf de man van de religiequiz erbij, voor het geval ik geen zin had om ‘The gospel of John’ helemaal te lezen, en ik een samenvatting wilde)
-       Een bijbel (Nieuwe Testament en psalmen. Schattige blauwe pocketuitgave. Ik bleek een makkelijk doelwit voor zendingswellustigheid vandaag)

Daarnaast nog een stapel flyers en stickers van instellingen en verenigingen die ik nooit zal kennen. Dit reclamemateriaal zal tot in het einde der dagen in mijn jaszak blijven zitten, om daar langzaam te vergaan, als tuinafval op een composthoop. Ik betwijfel of de gemiddelde UIT-student er net zo over denkt, maar voor mij fungeert de markt onbedoeld als uitstekend middel tegen kuddegedrag. Slenter er een half uur rond, en je wil gegarandeerd nooit meer ergens bij horen.