Verenigingsparade: "Als Veritas in een Audi komt schrijf ik mij meteen in"

Het is dinsdagmiddag iets voor half twaalf als de studenten van de UIT zich langzaam verzamelen op de Cambridgelaan voor de verenigingsparade. Hoewel in de berm staat aangegeven waar de verschillende groepjes mogen staan, blijft het merendeel hangen voor de Universiteitsbibliotheek. Alsof de studenten van plan zijn snel naar binnen te rennen als het iets harder gaat regenen. 

Terwijl ze in de miezerregen staan te wachten legt mentor-mama Nikki (20), derdejaars student Algemene Sociale Wetenschappen, haar groepje van twaalf toekomstige studenten uit wat ze kunnen verwachten. Ze beschrijft dat verschillende studentenverenigingen zich zullen presenteren en dat zij vaak uitpakken om te laten zien hoe leuk ze zijn. “Die smurfen van onderweg bijvoorbeeld”, geeft ze als voorbeeld verwijzend naar de studenten van AEGEE die zichzelf blauw hebben geschilderd.

Inschrijven bij de vereniging met Audi
Nikki heeft haar groepje meegenomen, omdat ze wil laten zien dat wat Utrecht te bieden heeft. “Als het niet verplicht was geweest, dan had ik het ze verplicht”, zegt ze lachend. “Het is een mooie manier om met veel verenigingen in aanraking te komen.” “Ja”, beaamt mentor-moeder Natasha (19), “het is leuk dat je hier veel verschillende verenigingen kan zien.”

Mentor-kindjes Teun (20) en Marlot (19) weten eigenlijk al dat ze zich willen gaan inschrijven bij Veritas, maar zijn toch nog benieuwd naar de optocht. Waar ze op gaan letten bij de “beoordeling” van de verschillende wagens hebben ze niet zo voor ogen, maar grapt Teun: als Veritas in een Audi komt dan schrijft hij zich meteen in.  

Naakt en blauw, waarom?
“Gaat het zo beginnen?”, vraagt een UIT-loper aan haar mentor. “Ik weet het niet. Ze zouden om half twaalf starten. Dat is twintig minuten geleden.” Dus wordt er nog even gekletst over de eerste UIT-avonturen en over de feestjes die ze die avond gaan bezoeken. “Gaan we naar Dave Roelvink of Yes-r?”

“Yes, we gaan beginnen”, klinkt het opeens als er een goudkleurig wagentje met dj voorbij komt. Daarna duurt het nog even voordat er echt wat verenigingen langskomen, maar die zijn meteen onderwerp van gesprek. “Ik snap  het nog niet”, zegt een meisje als AEGEE als eerste langskomt. “Je komt helemaal naakt in het blauw aanlopen en dan ben je weer weg. Ik weet niet wat ik ermee moet.” “Daar is Orca”, wijst een mentor even later aan als er aan de horizon een grote opblaasorca verschijnt, “daar waren we gisteren. Die hadden die chille hangplek.”

Straatparade ook voor kleine verenigingen
“Je kunt wel zien welke vereniging er meer geld heeft”, oordelen de toekomstige studenten even later als er een bakfiets voorbij komt tussen de stoet van auto’s. De leden van Biton die een gitarist op een bevoorradingskar van een supermarkt rondduwen moet dan nog komen.

Dat kleine verenigingen mee kunnen doen met dat soort voertuigen is één van de redenen geweest om de botenparade van vorig jaar in te wisselen voor de straatparade. Voor kleine verenigingen was het huren van een boot erg duur, aldus Myrtel Catshoek van het UIT-bestuur. Een andere reden om weer voor de straatparade te kiezen is het feit dat er bij de grachten een afstand was tussen de verenigingen en studenten. “Er was weinig interactie.” Die is er dit keer wel. Een volleybalster wil zowaar een potje spelen met het publiek, maar in plaats daarvan komt de bal neer op het hoofd van deze verslaggeefster omdat ze haar handen te vol heeft om de bal op te vangen.

Brak dansen en springen is moeilijk
Teun en Marlot kijken ondertussen verwachtingsvol uit naar de auto van Veritas, terwijl hun mentor Nikki wacht op de wagen van Unitas. Het drietal is benieuwd wat ze kunnen verwachten van de verenigingen waarbij zij zich willen inschrijven. Als de twee langskomen valt het het drietal op dat beide verenigingen net wat minder enthousiast staan te dansen en springen. “Ze hebben mooie auto’s, maar de andere verenigingen feesten meer”, wordt er opgemerkt. “Ze weten toch wel dat ze leden krijgen”, zegt iemand in het publiek. Maar volgens Julia (19) die bovenop één van de wagens stond, had dat te maken met het feit dat iedereen “redelijk brak” was. En dan is “kijk eens hoe leuk wij zijn” best moeilijk vindt ze.

Toch maakt het voor Marlot niet echt meer uit. Als ze hoort dat er bij een aantal verenigingen soms een beperkt aantal nieuwe studenten wordt aangenomen lijkt ze te schrikken en vraagt ze meteen meer aan haar UIT-mama over inschrijven. Waar haar “kinderen” zich inschrijven maakt Nikki overigens niet uit. Ze hoeven niet allemaal net zoals zij naar Unitas. “Het belangrijkste is dat zij zich ergens thuis voelen. Het maakt mij niet uit of dat bij Biton is of ergens anders.”