De Veelbelovende Vijftien van 2019

'Ik wil alle kansen aangrijpen'

Fleur Huijs (20) won vorig jaar de titel Beste ZomerOndernemer van 2018 met haar onderneming Fleur Presents. Ze vond een gat in de markt en besloot presentatietrainingen te geven aan scholieren en studenten. Ze heeft haar studie Franse taal en cultuur stopgezet om hier meer tijd in te steken, net als in haar andere bedrijf FRGRND, waarmee ze jongeren en bedrijven met elkaar in contact wil brengen.

Samen met andere getalenteerde vrouwen zat Fleur aan tafel bij De Wereld Draait Door. Daar zei ze dat ze de eerste vrouwelijke minister-president van Nederland wilde worden en legde ze uit hoe ze een afspraak met Mark Rutte had geregeld. Op dit moment wil ze vooral bezig zijn met haar bedrijven. Of ze ooit weer wil studeren? “Dat kan altijd nog, maar deze kansen krijg ik nooit meer.”

Inspiratie: “Ik haal uit heel veel dingen inspiratie, bijvoorbeeld door goede gesprekken te voeren, of als iemand naar me toekomt na een lezing.”

Valkuil: “Ik wil altijd veel te veel en alles veel te snel doen. Ik vind heel veel dingen leuk en zeg te snel ja, waardoor mijn afspraken soms overlappen.”

Soggen: “Web WhatsApp was vooral tijdens colleges een grote boosdoener, net als Instagram. Ik ga pas soggen als ik iets niet interessant genoeg vind.”

Ambitie: “Ik wil groot gaan met mijn bedrijven, misschien zelfs wel internationaal. Mijn fascinatie voor New York is enorm, dus daar zou ik graag eens een lezing geven.”

‘Er is een informatiekloof, en die wil ik overbruggen’

Michael Musandu (23) is een wetenschapscommunicator pur sang. Dit jaar won hij de Utrechtse Breaking Science-competitie met een presentatie over zelflerende computernetwerken. Als kennis macht is, dan is 'kennis verspreiden' macht verdelen, is de overtuiging van de Zimbabwaanse masterstudent Artificial Intelligence. Maar hij voelt zich ook gewoon lekker als hij een publiek moet overtuigen. Het is bijna een kunstvorm, vindt hij.

Met zijn start-up Lalaland gebruikt Michael zijn eigen onderzoek naar machine learning, onder meer om websites van modeverkopers revolutionair te veranderen. Weg met de perfecte fotomodellen. Bezoekers kunnen straks filters aanbrengen die het model op de foto’s meer laten lijken op henzelf, qua maten, maar bijvoorbeeld ook qua huidskleur. In de toekomst laad je waarschijnlijk je eigen foto op en zie je precies hoe de kleding bij jou zou staan.

Voor de zomer volgde Michael een trainingsprogramma van UtrechtInc om zijn bedrijf uit te bouwen. De bekende lingeriewebshop Sapph maakt inmiddels al gebruik van de software. “Als je wilt weten hoe de toekomst eruit ziet, kun je hem maar beter zelf maken”, is zijn motto.

Inspiratie: "Mijn toekomstige ik. Ik bedenk waar ik over vijf jaar wil staan, met mijn bedrijf, maar ook in mijn persoonlijke leven. Daar wil ik naartoe."

Valkuil: "Je kunt mij heel gemakkelijk ergens enthousiast voor krijgen. Dat betekent dat ik de belangrijke dingen soms uit het oog verlies. Maar die fout maak ik al steeds minder."

Soggen: "Als ik een slechte week heb met mijn studie of werk, schrijf ik me in voor een pitch competitie. Het klinkt misschien raar, maar het is voor mij pure ontspanning om mensen iets uit te leggen of ergens van te overtuigen. Op het toneel kom ik tot leven."

Ambitie: "Dat mensen straks echt een eigen foto uploaden en zichzelf terugzien op de website en niet een Brad Pitt-lookalike. Ook vanuit het idee van inclusie en diversiteit is dat mijn drijfveer met Lalaland."

‘Er moet meer oog komen voor de ervaringen van anorexiapatiënten’

Laureanne Willems (25) kreeg bij de opening van het academisch jaar in september 2019 de prijs voor de beste masterthesis. Een bijzondere prestatie om tal van redenen. Laureanne werd tijdens haar studie behandeld voor anorexia. Ze schreef tijdens haar studie verschillende keren over die ziekte. Voor een vak Creative Writing tijdens Zo haar bachelor Engels maakte ze een autobiografisch verhaal over hoe mensen tegen anorexiapatiënten aankijken.

Tijdens de master Comparative Literary Studies vergeleek ze voor haar thesis drie autobiografische werken van vrouwen met anorexia. “Hun verhalen geven een ander perspectief dan die van wetenschappers en hulpverleners. Ik heb er moeite mee dat mensen met anorexia vaak gestigmatiseerd worden en dat mensen het als één ziektebeeld zien. Hoewel de symptomen hetzelfde zijn, ervaart iedere patiënt het anders. Deze vrouwen laten zien hoe belangrijk het is om zo’n levenservaring met ziekte te delen, en om die serieus te nemen.”

Voor Laureanne is dat de kracht van haar onderzoek dat je ook nog kunt uitbreiden naar de manier waarop anorexia wordt gerepresenteerd in films, beeldende kunst of literatuur. En op die manier kun je ook onderzoek doen naar andere ziektes, zoals depressie. Ze zou graag verder gaan met het onderzoek, bijvoorbeeld in het buitenland of via een NWO-beurs. Op dit moment doceert ze academische vaardigheden aan de UvA.

Inspiratie: “Dat zijn activisten die zich inzetten voor een inclusieve wereld. Ik denk aan bijvoorbeeld Xandra Koster die projectleider is van het VN-verdrag handicap en Clarice Gargard, in 2019 voor Nederland vrouwenvertegenwoordiger bij de Algemene Vergadering van de VN.

Valkuil: “Ik vind veel te veel leuk. Daardoor begin ik vaak met een te brede invalshoek en dat werkt niet.”

Soggen: “Als ik te lang binnen zit, word ik onrustig en ga ik naar buiten om een wandeling te maken.”

Ambitie: “Ik zou met mijn onderzoek willen duidelijk maken dat levenservaringen een meer centrale plek verdienen bij de kennisproductie over een ziekte als anorexia.”

‘Als raadslid balanceerde ik tussen de politicus en de activist’

Afgelopen jaar ontving geschiedenisstudent Floris Boudens (23) de award van Medezeggenschapper van het Jaar. “Hij heeft de medezeggenschap op de kaart gezet”, stond in de motivatie. Als studentlid van de Universiteitsraad wilde hij de boel ‘op scherp zetten’. En dat is soms nodig. Kijk bijvoorbeeld naar de beslissing van het universiteitsbestuur om het terrein van het University College af te stoten. “Dat kun je misschien doen op basis van een bedrag dat onder de streep overblijft, maar dan ga je voorbij aan de beleving van de studenten in die historische omgeving.”

Boudens was naast raadslid ook lid van de protestgroep WOinActie. De raad is volgens hem een politiek spel waarin de raadsleden te veel onderhandelen met het bestuur. “Ik zat in een spagaat en voelde me soms een actievoerder op de verkeerde plek.” Als actievoerder voor WOinActie was hij meer bezig met de inhoud, vond hij. Daar hoorde hij de concrete klachten.

Boudens haalde de landelijke media met zijn bezwaren tegen de hoge reiskosten van collegevoorzitter Anton Pijpers. Het leidde zelfs tot Kamervragen en tot een discussie binnen de universiteit die zorgde voor de afschaffing van de dienstauto.

Hij ambieert een functie als wetenschapsjournalist. “Je hebt dan meer vrijheid dan in het keurslijf van een politieke partij. Dat heb ik gezien heb bij GroenLinks Kamerlid Zihni Özdil met wie ik kort heb samengewerkt. Een aantal weken later moest hij uit de fractie omdat hij een eigen mening had over het leenstelsel.”

Lees het DUB-interview met Floris Boudens hier.

Inspiratie: “Historici hebben de gave om een spiegel van het verleden voor te houden en zo de samenleving te verbeteren. Mijn docent Pieter Huistra bij wie ik een honoursprogramma volgde, liet mij bijvoorbeeld de achterkant van het wetenschappelijk bedrijf zien. Maar ik denk ook aan historici als Zihni Özdil van GroenLinks en Rens Bod van WOinActie.”

Valkuil: “Als ik iets belangrijk vind, ga ik er helemaal voor. Dan raak je zo betrokken dat je het moeilijk kunt loslaten en dat kan leiden tot stress en overbelasting.”

Soggen: “Dan ga ik comedy’s kijken. Even een aflevering South Park kijken of naar stand-upcomedians als George Carlin. Comedy is een goede manier om de maatschappelijke ellende luchtig te maken.”

Ambitie: “Ik zou er graag voor willen zorgen dat de universitaire democratie wordt versterkt en dat de studenten echt een stem hebben op de universiteit.”

‘Mijn sport geeft me kippenvelmomenten die ik op geen andere manier kan beleven’

Jorinde van Klinken (19) is er vaak vroeg bij. Ze was dit jaar tijdens het WK atletiek in Doha de jongste deelnemer bij het discuswerpen. ‘Klinkie’, zoals ze in de atletiekwereld wordt genoemd, wil aankomende zomer ook graag naar de Olympische Spelen in Tokio. Ze mikt op deelname bij het discuswerpen én het kogelstoten, op beide onderdelen is ze dit jaar de beste atlete onder de 20 jaar.

Ook in haar studie gaat het snel. Jorinde sloeg op de middelbare school al een jaartje over en hoopt dit voorjaar haar bachelor Liberal Arts and Sciences af te maken. Gewoon binnen drie jaar; studeren gaat haar gelukkig gemakkelijk af. Bovendien lonkt een lucratief avontuur aan een Amerikaanse universiteit.

De komende jaren wil ze daar gaan werken aan haar kracht en techniek. In haar disciplines zijn vrouwen meestal pas rond hun dertigste op hun top. Jorinde heeft er zin in. Ze laat een instagramfilmpje zien van de blijdschap na haar kwalificatie voor het WK. “Die voldoening nadat je je eigen grenzen hebt verlegd, vind ik alleen in de sport.”

Inspiratie: “Die haal ik vooral uit mezelf. Ik bewonder iedereen die na hard werken een doel bereikt.”

Valkuil: “De combinatie sport en studie is een lastige. Het is moeilijk de balans te vinden. Soms focus ik me te veel op het één en gaat dat ten koste van het ander.”

Soggen: “Ik vind het leuk om te koken. Voor mijn sport moet ik veel eten om op gewicht te blijven. Dan moet het ook lekker zijn. Ik begin met een recept opzoeken en sta dan soms uren in de keuken.”

Ambitie: “Mijn grootste doel is om Olympische medailles te winnen bij het discuswerpen én bij het kogelstoten. Dat heeft nog nooit iemand gepresteerd.”

‘Ik analyseer waarom machines bepaalde beslissingen nemen’

“Na zijn afstuderen bij de master Business Informatics kon Marcel Robeer (25)  kiezen uit verschillende plekken om te promoveren. Hij wekte belangstelling met zijn masterthesis Contrastive Explanation for Machine Learning. Daarmee won hij een scriptieprijs bij de faculteit Bètawetenschappen en werd hij genomineerd voor die van de Universiteit Utrecht.

Marcel werkt in een nieuw onderzoeksveld in de informatica waarbij het niet meer gaat om een computer die je programmeert, maar om een machine die je veel data geeft en zo zelf laat bepalen wat hij moet doen. Neem nu een zelfrijdende auto. Die krijgt enorm veel data binnen en op grond daarvan analyseert die wat hij moet doen.

Marcel heeft ervoor gekozen om als promovendus van de UU te gaan werken bij het Nationaal Politie Lab. Daar is hij enerzijds bezig met onderzoek en anderzijds houdt hij direct contact met de praktijk. Bij het Nationale Politie Lab kan het principe van machine learning op veel terreinen worden toegepast: van het opsporen van criminelen tot het verbeteren van het doen van aangifte. “We kijken niet alleen naar de mogelijkheden, maar ook naar de ethische en juridische kanten. Wat mag wel en wat mag niet?” Marcel houdt de mogelijkheid open om verder te gaan in de wetenschap, maar het is voor hem geen must.

Inspiratie: “Mensen die in staat zijn heel ingewikkelde zaken heel duidelijk en transparant uit te leggen.”

Valkuil: “Als ik iets interessant vind, dan bijt ik me daar helemaal in vast.”

Soggen: “Ik wil af en toe wel wat anders doen. Dan ga ik een taal leren of kijk een serie. Mijn favoriete series hebben wel een science fiction-karakter, zoals Black Mirror.

Ambitie: “Ik zou het liefst ooit een eigen innovatief product op de markt brengen via een eigen bedrijf.”

'Het verleden kan ik niet meer veranderen, maar de toekomst wel'

Dalal Ghanim (23) vluchtte zes jaar geleden vanuit Irak naar Nederland. Na een jaar Nederlandse les, kreeg ze het advies om naar het mbo te gaan en zich zo op te werken naar de universiteit. Dat zou haar “maar” 6 jaar kosten. Ze besloot het anders aan te pakken: ze haalde haar vwo-diploma in één jaar, reisde een jaar lang met de trein van Almere naar Groningen om haar propedeuse aan de universiteit te halen en is inmiddels derdejaars farmaciestudent in Utrecht.

Het is een typisch voorbeeld van haar koppigheid. Toch is dat niet het enige wat haar motiveert om door te gaan op dagen dat ze zou willen opgeven. “Ik wil iets betekenen voor anderen en strijden tegen onrecht. Ik herinner mijzelf op moeilijke momenten eraan dat je dat zonder diploma niet kunt doen.”

Maar totdat ze afgestudeerd is zit ze niet stil. Ze geeft bijles in wis- en natuurkunde, werkt in een apotheek, adviseert vluchtelingen over hoe zij op de universiteit kunnen belanden zonder de mbo-route te nemen en brengt regelmatig de situatie van de Jezidi’s onder de aandacht (de minderheidsgroep waartoe zij behoort) bij - onder andere - politici. “Je moet niet wachten tot iemand anders de handschoen oppakt om iets te doen. Daar wordt de wereld niet beter van.”

Lees het DUB-interview met Dalal hier

Inspiratie: "De Jezidi-vrouwen die na hun gevangenschap bij IS hun leven oppakken en veel voor anderen doen. Ze hebben zo veel lelijks meegemaakt, maar besluiten toch iets moois te geven."

Valkuil: "Te weinig tijd voor mijzelf maken. Mijn moeder komt regelmatig om drie uur ’s nachts naar mijn kamer, klapt mijn laptop dicht en zegt: ‘Nu is het genoeg’."

Soggen: "Alleen als ik ziek ben, kijk ik Youtube-filmpjes in bed. Ik voel mij schuldig als ik tijd over heb en die niet gebruik om andere mensen te helpen."

Ambitie: "Mensen helpen die het nodig hebben. Hier, in Irak, of ergens anders."

‘Ik wil bijdragen aan een toekomst waarin gender geen rol speelt in carrièrekeuzes’

Annemieke van Straalen (20) doet haar studie Communicatie- & Informatiewetenschappen “erbij”. Haar passie ligt bij haar bestuurswerk voor Feminer, een platform voor carrièregerichte jonge vrouwen dat wil bijdragen aan een toekomst waar gender geen rol speelt in carrièrekeuzes en -mogelijkheden.

Daarnaast maakt ze zich sterk voor een duurzame wereld met haar werk bij een groen PR-bureau. Bovendien heeft ze nog een drukke “hobby” waar ze inmiddels een belangrijk deel van haar inkomen uit haalt: haar Instagramaccount lesparisiennesdumonde met bijna 600.000 volgers. “Mijn account werkt als een soort tijdschrift met advertenties. Bedrijven betalen mij om een bepaalde foto op mijn account te posten.”

Het afgelopen jaar heeft ze een aantal moeilijke keuzes gemaakt. Vanwege tijdgebrek trok ze zich terug uit het modelabel Parisienne et alors dat duurzame kleding ontwerpt. Het label is gevestigd in Parijs en ze runde dit samen met een paar Françaises. Ook stopte ze met de studie Bestuurs- & Organisatiewetenschap. “Die studie bleek het niet helemaal voor mij te zijn en ik had behoefte aan een nieuwe uitdaging. Ik ging stage lopen bij een PR-bureau en daar ontdekte ik dat communicatie veel beter bij mij past, vooral communicatie als instrument voor maatschappelijke verandering. De studie sluit ook beter aan bij mijn werk voor Feminer. Als hoofd Marketing & Communicatie geef ik daar leiding geef aan het contentteam waarmee we onze impact willen vergroten.”

Inspiratie: “Ik haal inspiratie uit veel vrouwen, maar Kamervoorzitter Khadija Arib is een belangrijk rolmodel. Ze kwam op jonge leeftijd naar Nederland, zette zich in voor de emancipatie van jonge Marokkaanse vrouwen en maakte ondertussen zelf carrière. De combinatie van hard werken aan je loopbaan en tegelijkertijd een positieve invloed hebben op je omgeving vind ik inspirerend.”

Valkuil: "Ik heb het de afgelopen tijd iets té druk gehad. Ik moest afspraken afzeggen en vrienden kortstondig teleurstellen. Maar ik heb geleerd dat mijn mentale gezondheid belangrijker is dan het pleasen van anderen.”

Soggen: “Soggen is voor mij: bezig zijn met Feminer of werk. De momenten dat ik een boek lees of een serie kijk, zijn noodzakelijke relax-tijd om op te laden.

Ambitie: “Ik ben enthousiast en ambitieus maar geen langetermijnplanner. Ik kijk wat er op mijn pad komt en kies voor de dingen waarvan ik energie krijg. Ik laat me leiden door mijn gut-instinct.”

‘Ik wil de ondervertegenwoordiging van tweedegeneratie migranten in de wetenschap rechttrekken’

Alles wat Simone Zalla Aumaj (25) doet concentreert zich rond de vraag hoe zij iets kan betekenen voor de samenleving. En dan met name voor minderheidsgroeperingen, of zoals zij het noemt: “mensen die niet tot de norm behoren”. Of dat nou tweedegeneratie migranten zijn zoals zijzelf, internationale studenten of personen die zich niet als man of vrouw identificeren.

Dat doet de masterstudent Genderstudies als research assistent van hoogleraren Sandra Ponzanesi (UU) en Halleh Ghorashi (VU) en als projectmanager bij Work in Progress. Dat is een organisatie die diversiteit en inclusie binnen de UU bespreekbaar wil maken door middel van workshops en kunst. Haar ambitie bevindt zich op het snijvlak van diversiteit en wetenschap. Simone wil hoogleraar worden en zo een rolmodel zijn voor groeperingen die ook slecht vertegenwoordigd zijn in de wetenschap. Ze heeft ervaren hoe belangrijk zo’n voorbeeld is, omdat ook zij lange tijd dacht dat een carrière niet was weggelegd voor een tweedegeneratie migrant zoals zij. Totdat ze een hoogleraar ontmoette die het tegendeel bewees.   

Haar drang om “anderen te geven wat ze zelf heeft gemist”, heeft ze niet van een vreemde. Haar ouders, die dertig jaar geleden behoorden tot de eerste Afghaanse vluchtelingen in Nederland, deden hetzelfde. Zij gaven andere Afghaanse vluchtelingen tips om hier te aarden.

Lees hier het DUB-interview met Simone.

Inspiratie: “Hoogleraar diversiteit en inclusie Halleh Ghorashi van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Zij is de eerste hoogleraar in Nederland met een vluchtelingenachtergrond. Totdat ik haar leerde kennen, had ik niet het idee dat ik ook hoogleraar kon worden.”

Valkuil: “Ik moet opletten dat ik goed voor mijzelf blijf zorgen. Ik ga als een trein, maar red het niet als ik niet genoeg slaap, voldoende sport en gezond eet. Daarbij heb ik soms een moment nodig om even stil te staan bij wat ik doe.”

Soggen: “Doordat ik naast mijn studie drie baantjes heb, heb ik echt geleerd om gestructureerd te leven. Maar ik Netflix ook weleens.”

Ambitie: “Ik wil hoogleraar worden en op die manier een brug slaan tussen maatschappelijke problemen en de wetenschap.”

‘Het gaat er niet om of er tijd is, maar of er een goede energie is’

Jesse Wijlhuizen (22) was als kind al ondernemend. In groep 6 organiseerde hij een opruimdag in Nuenen, waar hij vandaan komt. Deze actieve houding zet hij dit jaar door als voorzitter van de studentengeleding van de Universiteitsraad. Daarnaast is hij actief bij in de commissie van CNV jongeren die zich bezighoudt met de verbinding tussen onderwijs en de arbeidsmarkt.

Hij volgde twee bachelors: Filosofie en Sociologie, van de laatste ontving hij een diploma met honours. Daarnaast heeft hij een hoop andere activiteiten uitgevoerd. Zo was hij student-assistent, voorzitter van studievereniging Usocia van Sociologie en voorzitter van de subsidieverstrekker van het universiteitsfonds STUF.

Als je denkt dat dit al heel wat is: hij heeft ook nog een halfjaar fulltime onderzoek gedaan bij het Centraal Bureau voor Statistiek naar maatschappelijk pessimisme. Daarin ontdekte hij dat eerstegeneratie immigranten het meest optimistisch denken over de Nederlandse maatschappij. “Als je je in dat onderwerp verdiept, kom je hele interessante dingen tegen. Zoals een relatie tussen het aantal faillissementen en maatschappelijk pessimisme.”

Inspiratie: “Als kind was ik weg van Gandhi en Martin Luther King. Nu kan ik bijna niet benoemen waar ik geïnspireerd door raak. Er zijn zoveel onverwachte momentjes die me kunnen inspireren.”

Valkuil: “Dat is heel enthousiast brainstormen en daardoor overlopen van ideeën. Dan moeten anderen me weer even op de rails krijgen.”

Soggen: “Instagram is stiekem veel te leuk. Ook werk ik nog weleens aan een project, terwijl ik eigenlijk aan een ander project zou moeten werken.”

Ambitie: “Dat is lastig, ik plan nooit op de lange termijn. Maar misschien ligt mijn ambitie in de muziek, ik speel al jaren piano. Binnenkort hoop ik me met vrienden een weekendje terug te kunnen trekken in een muziekstudio om een beetje te rommelen."

‘Dieren kunnen niet voor hun eigen rechten opkomen’

Dierenwelzijn is een belangrijke drijfveer in het leven van Jolanda Nieuwland (22). Haar liefde voor huisdieren begon toen ze op heel jonge leeftijd een hamster kreeg. Geen wonder dat ze diergeneeskunde wilde gaan studeren. Na een jaar biologie in Leiden, wist ze een plek te bemachtigen bij de studie Diergeneeskunde aan de UU.

In het eerste jaar werd ze actief bij de stichting Diergeneeskunde in Ontwikkelingssamenwerking. Inmiddels is die stichting opgegaan in Dierenartsen zonder Grenzen. Jolanda is nu voorzitter van de Nederlandse studentenafdeling. Pas geleden schreef DUB nog over hun Run4Rabies-actie om hondsdolheid aan te pakken. Zelf is ze in Madagaskar geweest waar ze dierenartsen hielp met vaccinaties en castraties van honden en katten.

Als voorzitter heeft Jolanda vooral een coördinerende taak. Ze heeft contact met andere takken van Dierenartsen zonder Grenzen in binnen- en buitenland. Daarnaast zet ze fondsenwervingsacties op, bijvoorbeeld de actie ‘Geef een Geit’. Mensen kunnen voor 50 euro een geit kopen voor een familie in Malawi. Ook heeft ze geld weten binnen te halen via de stichting Wilde Ganzen. Dat was voor een opleiding voor diergezondheidswerkers. “Studenten die naar Afrika gaan, leren enorm veel en lokale boeren ondersteunen we bij het verzorgen van hun dieren.”

Inspiratie: “Mijn liefde voor dieren. Of het nu mijn hamster thuis is of de hond die gretig kwispelt, ze weten mij te stimuleren.”

Valkuil: “Ik neem snel te veel hooi op mijn vork en dat is lastig als je enigszins perfectionistisch bent.”

Soggen: “Dat doe ik door afspraken te maken met vrienden of een serie te kijken op Netflix, bijvoorbeeld Avatar of Lucifer.”

Ambitie: “Ik wil dieren helpen die niet zelf voor hun rechten op kunnen komen, zowel in Nederland als in ontwikkelingslanden.”

‘Israël gaat me aan het hart’

Hidde van Koningsveld (23) is beleidsmedewerker van het CIDI (Centrum voor Informatie en Documentatie Israël). De rechtenstudent bekeerde zich tot het jodendom en was enige tijd voorzitter van de jongerentak van het CIDI. Hij ziet het als zijn passie om het grote publiek te informeren over Israël en het jodendom, juist omdat daar volgens hem verkeerd en suggestief over wordt bericht. Critici betichten Hidde ervan een spreekbuis van Israël te zijn die tegenstanders in een kwaad daglicht stelt.

Vorig jaar organiseerden Hidde en zijn collega’s op het Plein in Den Haag de actie #keppelop nadat een Duitse antisemitismecoördinator joden erop had gewezen dat het dragen van het keppeltje op sommige plekken gevaarlijk kan zijn. De actie kreeg veel aandacht in de media. Helemaal vreemd is die wereld voor hem niet. Als havo-scholier schoof hij al eens aan in een tv-programma van Humberto Tan. Hij had zich toen kandidaat gesteld als burgemeester van Utrecht om de benoemingsprocedure aan de kaak te stellen. “Ik hou er wel van te prikkelen en gekke dingen te doen. Maar ik wil dan wel een punt maken.”

Lees het interview van DUB met Hidde hier.

Ambitie: “Ik wil de bijzondere positie van Israël en de bedreigingen waar het land mee te maken heeft inzichtelijk maken voor een breed publiek. Hopelijk ontstaat er dan wat meer begrip.”

Valkuil: “Ik raak heel snel afgeleid, bijvoorbeeld door social media.”

Soggen: “Dat doe ik vooral met Twitter. Het erge is dat ik als excuus kan aanvoeren dat ik het gebruik voor mijn werk.”

Inspiratie: “Ik heb het echt nodig om vier of vijf keer per jaar naar Israël te gaan. Als ik daar kom, weet ik weer waar ik het allemaal voor doe. Ik zou niet zonder die reizen kunnen.”

‘Ik wil kennis omzetten in actie’

Ze weigerde om voor een verplichte studiereis in het vliegtuig te stappen toen een excursie naar Roemenië op het programma stond. Marte Vroom (24) heeft niet meer met het vliegtuig gereisd, sinds ze weet hoe belastend vliegen voor het milieu is. Sterker nog: als er gedemonstreerd wordt voor maatregelen om het klimaat te verbeteren, is zij van de partij.

Marte volgt niet de snelste route naar een bachelordiploma. Ze ging van het Honours College van Windesheim naar Onderwijswetenschappen in Utrecht. Toen haar moeder overleed in haar tweede jaar laste ze een pauze in en ging op reis. Met het vliegtuig. Toen ze terug in Nederland kwam, besloot ze Sociale Geografie & Planologie te gaan doen. “Ik vond aardrijkskunde altijd al het leukste vak op school.”

Bij de cursus Bedreigde Aarde hoorde ze hoeveel schade vliegen aanricht. “Als ik dat had geweten, was ik nooit in een vliegtuig gestapt.” Nu is ze honoursstudent en student-assistent van Marca Wolfensberger, directeur van het honourscollege van Sociale Geografie.

Naast haar inzet voor een meer duurzame wereld is de politiek haar tweede liefde. Ze sloot zich aan bij Dwars, de jongerenorganisatie van GroenLinks. Daar was ze bestuurslid van de afdeling Utrecht en voorzitter van een campagneteam. Nu is ze lid van de commissie die kandidaten zoekt voor bestuursfuncties voor Dwars. Ook werd ze gekozen in de medezeggenschapsraad van de faculteit Geowetenschappen. Ze is voorzitter van de studentengeleding.

Ambitie: “Ik vind het heel spannend om te zeggen maar ik wil het onderzoek in en hoogleraar worden. Spannend omdat ik weet dat het voor vrouwen lastiger is om hoogleraar te worden én omdat ik een eerstegeneratiestudent ben. Mijn ouders hebben niet gestudeerd. De universitaire wereld staat daarom verder van ons af.”

Valkuil: “Ik vind het lastig om nee te zeggen, omdat ik voor veel dingen echt enthousiast ben. Ik heb een supervolle agenda en daarom weinig tijd voor mijn vrienden en mezelf.”

Soggen: “Daar heb ik eigenlijk geen tijd voor, maar als ik sog struin ik als politiek junkie alle nieuwswebsites af.”

Inspiratie: “Jane Jacobs. Zij was onder meer journalist die onderzocht hoe levendige stadsbuurten met gemengde functies in hun voortbestaan worden bedreigd door planners als Le Corbusier en Howard. Ze was ook een activist die streed tegen de aanleg van snelwegen door woonbuurten. Ik wil doen wat zij deed: kennis omzetten in actie.”

'Ik wil niet meer geleefd worden'

Eva van Gennep (26) studeerde geneeskunde aan de Universiteit Utrecht en studeerde dit jaar cum laude af. Ondanks dat ze borstkanker had, en een operatie, bestralingen en chemokuren moest ondergaan, is ze nooit gestopt met haar studie. Die stond wel op een lager pitje. Ze kon geen coschappen lopen, maar ze ging na de diagnose wel parttime aan de slag voor haar onderzoeksstage. Ze wilde graag mee blijven doen met het normale leven, en soms gewoon even student geneeskunde wilde zijn, in plaats van alleen maar die zieke patiënt in het ziekenhuis.

“Ik moest wel mijn doelen bijstellen”, vertelt ze over die tijd. “De lat moest lager, anders hield ik het niet vol.” Na haar afstuderen kreeg ze snel een fulltimebaan in een verslavingskliniek en ging ze aan de slag als vrijwilliger bij de Stichting Powder Days, die zich inzet voor jongeren die kanker hebben of hadden. ‘Door wat ik heb meegemaakt, kijk ik anders naar het leven. Ik merk dat mijn lotgenoten dat ook hebben.’

Lees het DUB-interview met Eva hier.

Inspiratie: “Lotgenotencontact inspireert me. Omdat we allemaal kanker hebben gehad, hebben we op jongvolwassen leeftijd ervaren hoe het is als alles wat altijd vanzelfsprekend was, opeens onzeker wordt.”

Valkuil: “Dat is perfectionisme en dat ik te veel hooi op mijn vork neem. Toen ik ziek was, moest ik noodgedwongen een stapje terug doen. Het hielp dat ik kleine doelen voor mezelf ging stellen.’

Soggen: “Dat doe ik door op Instagram te scrollen en series en films te kijken op Netflix.”

Ambitie: “Wat betreft mijn loopbaan als arts heb ik geen concreet einddoel, eigenlijk. Wat ik wel zeker weet is, dat ik mij wil blijven inzetten voor Stichting Powder Days, om andere jongvolwassenen die kanker hebben of hadden dezelfde waardevolle ervaring te bezorgen.”

‘Ik wil bewijzen dat je profwielrennen en studeren wél kunt combineren’

Thymen Arensman (20) tekende een profcontract bij de bekende wielrenformatie Sunweb. De geschiedenisstudent hoopt vanaf volgend jaar in de voetsporen te treden van Tom Dumoulin die de Duitse ploeg na vele succesvolle jaren verliet. Zijn goede prestaties in klimkoersen voor jongeren wekken verwachtingen, maar Thymen kende ook al flinke tegenslagen door valpartijen.

Als een van de weinigen in het peloton doet Thymen er een volwaardige (universitaire) studie naast. En hij is vastbesloten zijn bachelor af te gaan maken. Misschien gaat het wat langer duren, maar hij vindt studeren leuk. Bovendien wil hij iets hebben om op terug te kunnen vallen. Hij ziet zichzelf later nog wel voor de klas staan en leerlingen deelgenoot maken van zijn fascinatie voor de oude Grieken en de Vikingen.

Maar eerst zou hij heel graag komende zomer aan de start staan van de Ronde van Spanje die dan in Utrecht begint. “Hoe vet is dat? Om straks voor een miljoenenpubliek door de straten van Utrecht te knallen.”

Lees het interview van DUB met Thymen hier.

Inspiratie: “Ik haal vooral inspiratie uit de progressie die ik tijdens trainingen maak. Dat is ook mijn drijfveer: de beste versie van mezelf maken. Daarvoor wil ik hard blijven werken.”

Valkuil: “Dat is soms té enthousiast ben tijdens trainingen en wat teveel hooi op mijn vork neem. Het risico is dan dat ik oververmoeid raakt.” 

Soggen: “Voor mij is dat vrij makkelijk: fietsen! Maar naast al dat trainen ben ik ben ook vaak online met de PlayStation 4. En anders loop ik met mijn vriendin in een mooie stad of zitten we samen op een terras.”

Ambitie: “Ik wil graag binnen enkele jaren de aansluiting met de wereldtop in het wielrennen gevonden hebben.”