Een A4-tje

Aan: Frank@studentendekanen.uu.nl
Betreft: een A4-tje
Bijlage: tunnelvisie

Ha Frank,
Het was uiteindelijk toch echt gezellig hè, dat afscheid vorige week van onze collega Faik. Wat ik zeggen wil: ik heb het idee er steeds minder goed tegen te kunnen dat zowel oudere als jongere aanwezigen bij zo’n gelegenheid besmuikt vragen: hoe lang moet jij nog? Waarom vragen ze dat? Is het zo verschrikkelijk te werken voor de UU? Willen ze zelf eigenlijk graag stoppen of hebben ze er soms spijt van dat ze, meestal met een riante regeling, gestopt zijn? Na dat soort flauwekul rap afgehandeld te hebben met: "goh, zie ik er zo slecht uit?" of "nou, zo’n regeling als jij waarschijnlijk gehad hebt, zit er voor mij niet meer in hoor", begin ik ernstig dorst te krijgen en zoek verlangend naar de laatste gelijkgestemden of beter: een wat koelere witte kuif.

"O, weer een A4-tje", schijnt een gevleugelde uitdrukking te zijn bij het Studenten Service Centrum. Men doelt dan op het maken van een bladzijde voor het afscheidsboek van een collega die jarenlang voor de universiteit gewerkt heeft. Maar bij een verzameling A4-tjes bleef het deze keer niet, want een paar collega’s zongen een bruisend lied over wat saillante details uit het arbeidsverleden van Faik op een melodie van Andre Hazes. Heel charmant en ontroerend. Alle aanwezigen brulden mee. Het is flauwekul, maar je doet wat samen. Er is tijd en aandacht aan besteed. Afscheid van Faik.

Zou zo’n afscheid over een paar jaar nog voorkomen? Of heeft elk afscheid tegen die tijd het kaliber van een koekje bij de koffie? Het Hoofd verheft zijn stem wat, staand tussen het gezelschap bij de koffiecorner:  "Henk heeft twee jaar het project evaluatie studiebeurzen gedraaid. Dat is nu afgerond. Hij gaat er zich de komende tijd op richten welke nieuwe uitdaging hij op wil pakken voor Job Centre 'De Duiventil'. Wij wensen hem erg veel succes in zijn volgende baan." Er volgt een bescheiden applausje, want de helft van de aanwezigen wist niet dat die aardige jongen binnen dezelfde dienst werkte; een paar waren nieuwsgierig welk gezicht hoorde bij de onbegrijpelijke stukjes die ze zo af en toe in hun mailbox vonden; en een paar (bijvoorbeeld 2) vroegen zich af wat er eigenlijk was afgerond en wat dat project uiteindelijk voor de universiteit had opgeleverd. Maar van die 2 was het contract dan ook (onbedoeld!) al veel te lang uitgelopen. Waren ze wat gaan voelen voor de universiteit?

Met elk vertrek van een oudgediende verliest de universiteit een stukje van haar ziel, haar karakter. Is dat erg? Nee, want daar komt een ander stukje (een mens) voor in de plaats. Met nieuwe inbreng. Dat moet de kans krijgen er organisch deel van uit te maken. Met stukjes die er na korte tijd weer uit moeten gaat dat slecht. Door regels en procedures probeert men de stukjes onderling uitwisselbaar te maken ... ontzieling. Zowel van de mens als van de universiteit.
  
Zijn jouw studenten ook al onderling uitwisselbaar Frank?

Baaierd.  

Advertentie