Een nieuw commissariaat
Aan Marjan Oudeman
Betreft: Een nieuw commissariaat?
Bijlage: Adieu
Beste Marjan,
Een paar jaar geleden, toen we hoorden dat jij tot voorzitter van ons College van Bestuur benoemd was, schreef ik een brief aan een van de coryfeeën van onze universiteit over het opvallende geflikflooi met de aankomend bestuurder. Mijn stille hoop was dat je zou afrekenen met de slijmballen die zich al begonnen te profileren nog voor je goed en wel binnen was. Ze deden zich voor als de medewerkers waar onze universiteit op drijft. In fraaie bewoordingen prezen ze hun vanzelfsprekend belangrijkste toko aan. En het gros van die penvoerders kon zich toch al zo goed profileren. PR aan onze universiteit is zo langzamerhand belangrijker dan het werk dat verzet moet worden. Klop jezelf op de borst en zorg dat iedereen het ziet. Dan tel je mee. Ik hoef me dan ook niet af te vragen waarom diezelfde mensen geen stukje schrijven nu bekend is geworden dat je al na vier jaar weer weggaat. Het levert niks meer op! Met een bedankbriefje profileer je je natuurlijk niet.
Een echte evaluatie van wat je aanwezigheid voor hen en onze toko betekend heeft, gaat het niet worden. Een dankwoordje, een kritische beschouwing; of de vraag waarom je zo snel weer vertrekt, wordt alleen door de hoofdredacteur van dit periodiek gesteld. Een echt antwoord vind ik niet. De karavaan trekt voort terwijl er hier en daar nog wat geblaft wordt door medezeggenschapsraden. Die zijn erg tevreden meen ik te beluisteren!
Ik had mijn hoop een beetje op je gevestigd. En misschien was dat niet onterecht. No nonsens, handen uit de mouwen. Hard maar Fair. Verantwoording nemen. Allemaal woorden die me te binnen schoten uit de zakenwereld waar je vandaan komt. Eigenschappen die ons management zo bewondert. We spelen graag bedrijfje! Alleen zonder de consequenties te accepteren. Failliet gaan we niet en wat is het afbreukrisico nu helemaal: een extern adviseur krijgt immers de schuld!
Maar goed, wat je in ieder geval voor elkaar gekregen hebt, is dat er is uitgesproken dat we in 2020 een universiteit hebben die geen voetprint meer heeft. Voorwaar dat is geen sinecure. Bravo!
Alleen jammer dat je niet blijft om dit voor elkaar te boksen. Het lijkt nu een beetje bij mooie praatjes te blijven. Je deinst er toch niet voor terug? Dat die andere twee het werk moeten opknappen. Het smaakt naar de brief die ik gistermiddag zag op het net. Een brief van jou namens de universiteit aan het ABP-pensioenfonds. Of ze maar even hun doelstellingen groen willen maken . Prachtig, maar erg zorgelijk Marian.
Weet jij of die gasten ineens groen kunnen beleggen? Jij zit maar voor de helft van je universitaire inkomen in dat fonds. “Gewone” stervelingen (tot 103.000 euro) zitten verplicht bij het ABP. Beloof jij ze voor ons te adviseren Marjan?
En nu is er dus weer een vacature. Ik blijf bij mijn aanbeveling van toen. Ik denk ook dat deze langer blijft. Als ze nog maar beschikbaar is!
Het ga je goed!
Baaierd