Fundamentalistisch Lund
Eric is 26 jaar en studeert in Aarhus, Denemarken, in hetzelfde masterprogramma als ik. (Dat is mogelijk ja.) Ook volgens eigen zeggen is hij een fundamentalist. Een christelijke, welteverstaan. Eric is een Amerikaanse baptist en gelooft in een zesdaagse schepping, het bestaan van een hel, de aanzienlijke kans om daar terecht te komen als je geen gelovig christen bent en in nog een heleboel andere zaken die er bij een liberaal als ik niet echt in gaan. Natuurlijk kreeg hij als kind thuisonderwijs om vervolgens theologie te studeren aan een Baptist College waar je dagelijks naar de kerk moet en alcoholgebruik verboden is. Hij stemt op de conservatives en maakt geregeld ironische opmerkingen over het ’socialistische Scandinavië’. Komende zomer gaat hij trouwen met een meisje dat hij een paar maanden geleden heeft leren kennen.
Een jaar geleden was ik precies zo ruimdenkend dat ik me niet kon voorstellen ooit goed met ‘zo iemand’ op te kunnen schieten. Maar na de Romereis, het begin van mijn studie hier, bleken Eric en ik vrienden te zijn geworden, die elkaar op googlechat steunen bij het schrijven van papers en roddelen over leraren met een onverstaanbaar Scandinavisch accent. Soms maken we de fout in een theologische discussie verzeild te raken, om na een half uur moe te concluderen dat we het werkelijk nooit eens zullen worden. Intussen heb ik dan wel een hoop geleerd.
Volgende maand gaat Eric terug naar de USA om zijn scriptie te schrijven, maar voor die tijd komt hij nog even in Lund langs. Gewoon, omdat het kan en omdat hij Lund prachtig vindt. Met dat laatste stijgt hij verder in mijn achting, want toevallig vind ik dat ook. Bij gebrek aan een tweede fiets wandelen we urenlang door mijn stadje en hij vraagt me op plekken waar ik dagelijk met de fiets langsrace naar details die me eigenlijk nooit opgevallen zijn. ”Wat doen die stenen met runetekens daar op honderd meter van je faculteit?” ”Huh, welke bedoel je?”
We doen alles wat goede toeristen horen te doen: we kijken om 13.00 uur naar het uurwerk in de Kathedraal, waar de drie wijzen hun geschenken aan Jezus komen brengen. (Ze zijn inderdaad wat vroeg.) We bezoeken het Openluchtmuseum, waar we proberen oud-Zweeds te ontcijferen in een gammel kerkje en we eten falafel, het betaalbare studentenvoedsel hier. Eric verzucht nog maar eens dat Lund toch wel echt mooi is. Dat wist ik al, maar staande naast hem zie ik het ineens weer met een frisse blik. Het is de eerste zonnige dag in weken en het voelt alsof ik hier op vakantie ben.
Gisteravond aten we Amerikaanse pizza: barbecuesaus in plaats van tomaten, bacon en kip met barbecuekruiden en een randje champignon voor de vegetariër. En vandaag gaat Eric weer naar huis. Volgende week zie ik hem nog een keer in Oslo voor een seminar en daarna zal ik toch echt naar Michigan moeten als we elkaar nog eens willen treffen.
Ik ga Eric missen.