Het uitzicht
De eerste genomineerde als campuscolumnist 2016 is Kim Deen. Zij studeert Liberal Arts & Sciences. Teruggekeerd van haar stage in Turkije ziet ze De Uithof met heel andere ogen.
Het is krakend koud en de schapen staan als altijd aan het begin van De Uithof te staren naar de verte. De stroom studenten die langs komt fietsen is gewenning geworden, een waas in het uitzicht. Natuurlijk, er valt er wel eens een van zijn fiets in een poging zijn presentatie te halen.
Elke student is waanzinnig uniek, kijk die rugzakjes, die trenchcoats, die handschoenen met verschillende gekleurde vlakken op de vingers voor een iphone touchscreen. Maar het zijn er zoveel, en er is genoeg om jezelf in te verliezen met zo’n eindeloos uitzicht.
Ik open mijn Hema-tupperware bakje en leun tegen de achterkant van de bushalte. Pindakaas, sinds ik terug ben van mijn uitwisseling niet meer gegeten. Ik snap nog steeds dat kaas niet. Kaas heb ik niet gemist, dit uitzicht wel.
Het gras is zichtbaar nat en de reusachtige wolken tekenen bewegende schaduwen. Ik bibber en sla mijn sjaal nog een keer om. In Turkije is het nog steeds warm. In Turkije worden ook nog steeds Koerden vermoord en journalisten opgesloten. Studenten opgesloten, in een gevangenis zonder zo’n uitzicht.
Ik neem zo de bus naar de koffieplek waar ik aan mijn scriptie werk. Ik ben ingedeeld in groep 2, dat het thema ‘Verenigingsleven in europa tussen 1850-1950’ heeft. Ik heb nog nooit op een vereniging gezeten en omdat dit onderwerp mij klaarblijkelijk weinig interesseert is de verleiding wederom groot bij dit bankje, bij dit uitzicht te blijven.
Ik kwam terug in Nederland en zou onderzoek doen naar de Koerdische kwestie. Maar, beste student, er was een fout in het systeem, je viel nog onder de oude regels, de groepen zijn te groot, er zijn te weinig begeleiders.
Zou de onderwijsraad hier wel eens zitten? Op dit metalen bankje tegen lunchtijd, een tupperware bakje gevuld met brood op schoot. Ik kijk naar de studenten, trappend in gevecht met de noordoostenwind. Eén voor één tekenen ze een schaduw in de grasvelden van het uitzicht.