Mijn laatste biertje
Als je voor langere tijd in het buitenland blijft, krijg je na enkele weken vragen van het thuisfront als: ‘Hoe zit het met de cultuurshock?’ Nu heb ik niet de indruk zwaar te lijden onder een cultuurshock, maar in het dagelijks leven zijn er natuurlijk wel veel kleine dingetjes die net even iets anders zijn dan thuis.
De grootste ‘shock’ kreeg ik tot dusver waarschijnlijk bij mijn zoektocht naar een kamer hier. In Utrecht heb ik al de nodige studentenkamers versleten en dat waren niet allemaal ruimtes om vrolijk van te worden. Mijn standaard ligt dan ook niet erg hoog, maar na verschillende studentenhuizen gezien te hebben in Istanbul, kwam ik tot de conclusie dat de standaard in Turkije toch weer iets lager lijkt te liggen.
Een aantal woningen dat ik zag was erg vies, stonken of waren wel heel erg klein. Een kamer die ik had bezichtigd, zat in een kelderwoning, maar die deed me eerder denken aan een grotwoning. Goed, al deze huizen hadden weliswaar alle basisvoorzieningen, maar bij de aanblik van de kamers, kwam toch het verwende westerse jongetje in me naar boven die naar toch net iets meer luxe snakte.
Inmiddels heb ik een kamer waar ik ook nog eens heel content mee ben - al heeft onze badkamer waarschijnlijk meer schimmels dan alle Utrechtse IBB-woningen samen. En dat wil wat zeggen. Maar na het zien van de vorige kamers zal ik daar niet over klagen.
Een ander verschil ten opzichte van wonen in een Nederlands studentenhuis is dat het hier veel vanzelfsprekender is om het eten en drinken met elkaar te delen. In Nederlandse studentenhuizen heb je meestal een eigen plankje in de koelkast en een eigen keukenkast tot je beschikking om je privé-voedselvoorraden in op te bergen. Het is niet zo heel erg netjes als je ongevraagd iets van je huisgenoten leent. Hier doen ze daar niet aan.
Zodra je iets in de keuken legt, wordt het gemeenschappelijk bezit. Dit staat wel mooi symbool voor het verschil tussen ‘de Turk’ en ‘de Nederlander’. Terwijl Nederlanders veel meer op zichzelf gericht zijn, leven de Turken meer met elkaar, dan langs elkaar heen.
Zelf vind ik dat wel een goede gewoonte om wat meer met elkaar te delen. Het heeft ook wel iets egoïstisch om je eten alleen voor jezelf te houden. En door te delen maakt een mens vrienden, toch? Maar als ik ’s avonds dat ene biertje uit de koelkast wil pakken dat ik nog had liggen en het al opgedronken blijkt te zijn door mijn huisgenoot, vervloek ik hem in gedachten toch wel even.
Meer blogs lezen van UU-studenten in het buitenland? Klik hier.