Uitloop

Hoe voelde jij je toen jij een UIT-loper was? Columniste Damia Carli weet het nog precies alleen verbaast ze zich erover dat dat eigenlijk alweer heel lang geleden is.

UIT 2009
Eindelijk naar Utrecht. Ik was jong, voelde me volwassen. Het feest begon ergens in augustus en er was voor mijn gevoel geen einde aan gekomen. Binnen een dag had ik vriendinnen die ik nog steeds elke dag zie. Binnen een maand was er jaren spaargeld doorheen - worth every penny. Dat eerste jaar van mijn studententijd was de periode in mijn leven die ik het meest bewust heb meegemaakt. Ik kan me nog bijna elke dag afzonderlijk voor de geest halen. Zo waren er dagen die in het teken stonden van een zak suiker, van in het slot gevallen nooddeuren, van panterprint en verdronken telefoons, om maar wat te noemen. Dit zou nooit, nooit gaan vervelen.

UIT 2012
Ik ontwaak uit een onrustige slaap. Gewekt door het geluid van kofferwieltjes op de kinderkopjes. Het geluid van de ochtend: uitslapers op weg naar hun logeeradres. Ik probeer nogmaals de slaap te vatten, maar het geroezemoes op straat blijft aanzwellen.

Ik sta met tegenzin op, op zoek naar m’n telefoon/enige werkende klok in een straal van 20 meter. Lunchtijd. In mijn hoofd begin ik met het wegstrepen van lunchlocaties, op zoek naar de dagwinnaar. Wadend door mijn kleding besef ik dat alles op dit moment ongetwijfeld stampvol zit met uitlopers.

Ik bel een vriendinnetje om te vragen of zij iets te doen heeft. Ze nodigt me uit om het jaarlijks schouwspel bij haar op het balkon te komen bekijken. Als ik even later de straat op ga, voel ik me net een paniekerige bordercollie. Al die schapen!

Voordat ik met enige vertraging bij de plaats van bestemming aankom, ben ik minstens één keer aangezien voor verdwaalde uitloper, en twee keer voor orakel; “weet jij hoe..?”, “weet jij waar..?”. Zittend op het balkon, besef ik pas wat er voor emoties door mijn hoofd gaan. Ik kan het alleen maar 'melancholie met een glimlac'h noemen. Nooit beseft dat ik er vrede mee zou hebben om ouder te worden.

Ondertussen wordt er drie meter onder ons stressig gezocht naar een ehbo-kist omdat een UIT-loper door een fietser is geschampt. Ik gun de nieuwkomers deze ervaring. Ik ben ouder dan toen, maar voel me jonger. Het was gewoon ineens zo. Ineens ben je ‘volwassen’. Maar ik had me het volwassen worden anders voorgesteld.

Ik begin het eindelijk allemaal een beetje te snappen. Maar dan echt. Nu begint het pas! Echt. Het vriendinnetje naast me vraagt me of ik de UIT nog eens zou willen doen. Ik kan haar maar één antwoord geven: “Het enige waar ik nu nog mee uit loop, is met mijn studie.”

Advertentie