Verliezen voelt als winnen in Australië
Even knuffelen met de tegenstander: een normaal verschijnsel op de Australische sportvelden. Kom daar maar eens om in Nederland, schrijft Chantal die enkele maanden down under studeert.
Het is een bekend stereotype dat Australiërs dol zijn op sport. Na twee maanden in Melbourne kan ik niets anders doen dan dat stereotype bevestigen. Hoewel het onmogelijk te zeggen is in hoeverre Australiërs inderdaad significant meer aan sport doen dan de gemiddelde niet-Australiër, is het overduidelijk dat sport een belangrijke plaats inneemt in de Australische cultuur.
Op een zonnige dag zijn de stranden gevuld met surfers en zie je in elk park wel een aantal hardlopers. Het grootste sportevenement van het jaar, de Melbourne Cup (een paardenrace), is zelfs een nationale feestdag, en wordt ook wel the race that stops a nation genoemd. Andere populaire sporten zijn cricket, golf, rugby en natuurlijk Australian rules football.
Aussie footy is een typisch Australische sport en mateloos populair. Het is een soort kruising tussen rugby, voetbal en worstelen, waarbij twee teams van achttien spelers zoveel mogelijk punten proberen te scoren door een ovale bal tussen twee doelpalen te schieten. Het is niet toegestaan om meer dan 15 meter met de bal te lopen en je mag hem ook niet gooien – de bal mag enkel getrapt of uit de hand gestoten worden. Het is wel toegestaan om de tegenstander te tackelen als deze de bal heeft, waardoor het er op het veld soms nogal ruig aan toe kan gaan – en de spelers dragen, in tegenstelling tot American rules football, geen lichaamsbescherming, wat soms tot botbreuken en verloren tanden leidt.
Melbourne is het centrum van de Australian football league (AFL). Tien van de achttien clubs zijn van Melbourne, en ook het grootste sportstadion is hier te vinden: de Melbourne Cricket Ground. De openingswedstrijd van het seizoen, tussen de Richmond Tigers en de Carlton Blues, vond zo’n twee weken geleden in dit stadion plaats. 80.000 supporters, gehuld in ofwel het geel en zwart van Richmond, ofwel het marineblauw van Carlton, kwamen op dit indrukwekkend evenement af, waaronder yours truly, onder druk van haar vier Australische huisgenoten, die fanatieke supporters van Richmond zijn (spoiler: Richmond won de wedstrijd, GO TIGERS!).
Hoewel Aussie footy een echte machosport is en de scheidslijn tussen een sportduel en een vechtpartij voor een leek soms lastig te zien is, blijken Australische supporters juist heel vreedzaam te zijn. Er bestaat hier niet zoiets als een football hooligan, en Australiërs zijn eerder geneigd om de winnende partij te feliciteren met hun overwinning als hun eigen team verliest, dan deze uit te jouwen. De supporters van Carlton en Richmond verlieten na de wedstrijd dan ook probleemloos samen het stadion. Sportiviteit wordt in Australië als niet meer dan vanzelfsprekend beschouwd.
Ik heb dit ook zelf gemerkt tijdens het sporten. Ik ben lid geworden van het Ultimate Frisbee-team van de universiteit, en heb tijdens de trainingen nog nooit iemand iets negatiefs horen zeggen. Elke goede actie wordt beloond met een ‘good job!’, en elke mislukte actie is een ‘nice try’.
Nog opvallender is dat elke wedstrijd wordt afgesloten met een soort van groepsknuffel tussen de spelers van beide teams, waarbij de aanvoerders van de teams iets positiefs zeggen over de tegenstander en de wedstrijd in het algemeen, waardoor verliezen vreemd genoeg voelt alsof je ook iets gewonnen hebt. Daar kunnen veel mensen wat van leren.