Help!!! Is daar iemand?!

Genomineerde 1: Ruud Schotting. De hoogleraar watermanagement beschrijft een ervaring uit de collegezaal. Tijdens het Science Café op 27 januari wordt de campuscolumnist 2014 bekend gemaakt.

Mijn collega vroeg me een college over te nemen omdat hij verhinderd was. Wat mij betreft geen enkel probleem, ik doe dat met plezier.

Het was voor mij de eerste keer dat ik in het David de Wiedgebouw les mocht  geven. Wat een prachtige zaal! Ik kreeg er zin in. Ik had iets voorbereid met computeranimaties en filmpjes, dus snel de computer gestart. Het bleek echter onmogelijk om beeld te krijgen, zowel op de monitor als op het scherm.

De studenten druppelden binnen en ik kreeg het langzaam benauwd. Het zal toch niet waar zijn dat ik mijn presentatie niet kan laten zien? Inmiddels transpirerend liep ik naar de conciërges van het de Wiedgebouw. Achter de balie trof ik er drie aan. “Wat kan ik voor u doen”, vroeg er één. Ik antwoordde: “Ik krijg de projectie niet aan de praat in mijn collegezaal. Die zaal zit inmiddels vol met studenten, zou u even kunnen helpen?”. “Nee dat kan niet, u moet 4500 bellen, die gaan daar over”.

Verbijsterd antwoordde ik: ‘4500 bellen, dan weet ik al wat ze gaan zeggen: ze gaan dan een ‘call’ aanmaken en binnen 5 werkdagen moet het probleem dan zijn opgelost’. Inmiddels stonden de drie conciërges, of beter gezegd beveiligers, tegen over me. In koor zeiden ze niets voor mij te kunnen doen.

Ik belde 4500 en vertelde wat het probleem was. “Tja”, zei de vriendelijke meneer van de ICT ondersteuning, “Ik ga even een call aan maken en binnen 5 werkdagen zal het probleem dan zijn opgelost.”

Hyperventilerend verzuchtte ik: “Ik wil helemaal geen call, ik wil dat er NU iemand op de fiets hierheen komt om me te helpen!!” Kalm antwoordde hij: “Zo werkt dat dus niet meneer, wij hebben nog meer dingen te doen.”

Met vissenogen stonden de drie beveiligers me aan te staren. Ik bleek in hun ogen helderziend te zijn en droop met het zweet op mijn rug af naar de collegezaal. Die zat inmiddels vol en toen ik binnen kwam verstomde het geroezemoes. Ze keken me verwachtingsvol aan.

“Ik krijg de projectie niet aan de praat en die heb ik nodig”, mompelde ik. Terwijl ik dit zei dacht ik op eens: als ik het systeem nu eens herstart (crtl-alt-delete), wie weet… Tergend langzaam ging het systeem down. Eenmaal down zette ik het weer aan. Ik moet toegeven dat ik een snik moest onderdrukken toen er een computerbeeld op het scherm verscheen.

Inmiddels waren er 45 minuten van het college verstreken. Ik heb jaren gekend dat ik in het Aardwetenschappen gebouw college gaf. Indien ik 150 studenten in de zaal had en de projectie het niet deed  liep ik naar onze twee conciërges R. en R. Die hadden dan binnen een minuut de boel dan voor elkaar. Ze kenden iedereen in het gebouw, je kon ze voor van alles lastig vallen. Die moesten dus weg en nu hebben we 4500 en anonieme beveiligers, die niets kunnen en mogen. Voorwaar een enorme vooruitgang. Hoe hebben ze dit kunnen verzinnen?

Advertentie