Digilexie

Een computerpracticum statistiek is niet het favoriete vak van Damia Carli. Het scherm zit er al snel net zo rommelig uit als het bureau thuis.
Woensdagmorgen 09:00, computerpracticum statistiek. Dit vak zou niet eens in de top duizend komen van dingen waar ik goed in ben. Wanhopig door m'n instructies  bladerend hoop ik iets tegen te komen dat het licht aan het eind van deze digitale tunnel aangeeft. Tevergeefs. Het enige wat ik tot nu toe op papier heb, is de naam van de opdracht. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en elke knop op m’n scherm aan te klikken. Iedere balk opent met meer mogelijkheden dan er weggestreept worden. De tijd tikt door. Ik voel m'n hartslag omhoog gaan en begin nerveus neuriënd doch onopvallend om me heen te kijken op zoek naar enige vorm van hulp.
Ik spreek de jongen naast me aan, maar zodra ik een blik op zijn scherm werp en zie dat hij er nog erger aan toe is dan ik, ontdoe ik me zo aardig mogelijk van zijn hulp. Toch maar weer terug het stappenplan.
 Hoe harder ik mijn best doe, hoe groter de chaos lijkt te worden. Ik heb het zowaar gepresteerd om het scherm van de monitor het extreem rommelige voorkomen van mijn bureau aan te laten nemen. Zwaar geagiteerd begin ik op het toetsenbord te rammen. Ik heb meteen spijt als ik het scherm van kleur zie verschieten. Snel probeer ik alle standaardwaarden te herstellen, maar de laatst geopende pagina’s blijven hangen. Ik probeer van alles te bedenken, maar zonder reactie. Ik begin te geloven dat ik het apparaat met vroegtijdig pensioen heb gestuurd.
Dan schiet me ineens een onwaarschijnlijke optie te binnen. Twijfelend scroll ik naar “achtergrondinstellingen”. Mijn onwaarschijnlijke vermoeden wordt bevestigd: op miraculeuze wijze heb ik mijn aaneenschakeling van vastgelopen internetpagina’s geprintscreend en ingesteld als achtergrond. Dit zou mij en m’n digilexie nooit gelukt zijn als het ook daadwerkelijk mijn intentie was geweest. Ik ben meer dan tevreden met deze persoonlijke overwinning. Net als ik de pc in zijn originele staat heb hersteld, grist de docent mijn opdracht weg:  “Ging niet zo goed hè? Volgende week nog maar eens proberen”.

Blog
on 22/10/2012

Een computerpracticum statistiek is niet het favoriete vak van Damia Carli. Het scherm zit er al snel net zo rommelig uit als het bureau thuis.

Woensdagmorgen 09:00, computerpracticum statistiek. Dit vak zou niet eens in de top duizend komen van dingen waar ik goed in ben. Wanhopig door m'n instructies  bladerend hoop ik iets tegen te komen dat het licht aan het eind van deze digitale tunnel aangeeft. Tevergeefs. Het enige wat ik tot nu toe op papier heb, is de naam van de opdracht. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en elke knop op m’n scherm aan te klikken. Iedere balk opent met meer mogelijkheden dan er weggestreept worden. De tijd tikt door. Ik voel m'n hartslag omhoog gaan en begin nerveus neuriënd doch onopvallend om me heen te kijken op zoek naar enige vorm van hulp.

Ik spreek de jongen naast me aan, maar zodra ik een blik op zijn scherm werp en zie dat hij er nog erger aan toe is dan ik, ontdoe ik me zo aardig mogelijk van zijn hulp. Toch maar weer terug het stappenplan.

 Hoe harder ik mijn best doe, hoe groter de chaos lijkt te worden. Ik heb het zowaar gepresteerd om het scherm van de monitor het extreem rommelige voorkomen van mijn bureau aan te laten nemen. Zwaar geagiteerd begin ik op het toetsenbord te rammen. Ik heb meteen spijt als ik het scherm van kleur zie verschieten. Snel probeer ik alle standaardwaarden te herstellen, maar de laatst geopende pagina’s blijven hangen. Ik probeer van alles te bedenken, maar zonder reactie. Ik begin te geloven dat ik het apparaat met vroegtijdig pensioen heb gestuurd.

Dan schiet me ineens een onwaarschijnlijke optie te binnen. Twijfelend scroll ik naar “achtergrondinstellingen”. Mijn onwaarschijnlijke vermoeden wordt bevestigd: op miraculeuze wijze heb ik mijn aaneenschakeling van vastgelopen internetpagina’s geprintscreend en ingesteld als achtergrond. Dit zou mij en m’n digilexie nooit gelukt zijn als het ook daadwerkelijk mijn intentie was geweest. Ik ben meer dan tevreden met deze persoonlijke overwinning. Net als ik de pc in zijn originele staat heb hersteld, grist de docent mijn opdracht weg:  “Ging niet zo goed hè? Volgende week nog maar eens proberen”.

Advertentie