Klapvee

Altijd die verplichte staande ovatie na afloop van een voorstelling. Damia Carli wordt er niet goed van. Het is volgens haar een van de meest bizarre gebruiken van de westerse wereld.
Theater, schouwburg, concertgebouw. Dankzij collegekaart, studentenkorting, het feit dat ik naast de Stadsschouwburg woon en regelmatig bekenden in de cast heb, zijn bezoeken aan deze cultuurpaleizen voor mij toch minstens maandelijkse kost. Ik vermaak me altijd uitstekend. Maar als het einde nadert, gaan mijn nekharen overeind staan. Applaus: een van de meest bizarre gebruiken die de moderne westerse wereld kent. De eerste twintig seconden doe ik plichtsgetrouw mee met dat getik van je handen tegen elkaar. Daarna verlies ik mezelf meestal in mijn omgeving. Weleens om je heen gekeken in een applaudisserende zaal? Het gemiddelde IQ lijkt ineens veertig punten gedaald te zijn. Niet dat ik geen bewondering heb voor het opgevoerde. Natuurlijk wel. Maar bestaat er geen kwalitatief vergelijkbare uitingswijze? Goed, applaus kan ik nog dulden. Dat ‘hoort’. Maar er zijn grenzen. Iets wat bij mij absoluut plaatsvervangende schaamte teweeg brengt, is de staande ovatie. Als er één opstaat, volgen er meer. Mij is ooit door mijn ouders bijgebracht dat een staande ovatie bedoeld is om uiting te geven aan opperste bewondering.
Bijvoorbeeld als Elvis zou herrijzen en geblinddoekt Bach’s top 10 op de harp ten gehore zou brengen. Of als Stevie Wonder een talent met werpsterren blijkt te zijn. Maar toch niet bij de 72ste uitvoering van het plaatselijke avondprogramma? Devaluatie van het gebaar noem ik dat. Dan moeten we ook vanaf nu de staande ovatie invoeren tijdens de aftiteling van iedere bioscoopfilm. En ook wanneer de bus probleemloos de volgende halte bereikt. Net als bij de goedkope klapvluchten richting zonnige stranden. Zodra de passagiers vaste grond voelen, wordt opluchting omgezet in geklap. Blij dat het eindelijk voorbij is. Het enige wat een staande ovatie tegengaat, zijn de stoelriemen. (Wist je overigens dat de meeste vliegtuigongelukken gebeuren nadat het vliegtuig geland is? Een klapband. Over klapbanden gesproken: wist je dat de klap- en lachbanden die onder al die comedyshows zitten in de jaren vijftig zijn opgenomen? Dit betekent dat het enthousiasme dat je tegemoet komt als je de tv aanzet, dood is). Piloten schijnen het klappen van de passagiers beledigend te ervaren. Waarom acteurs dan niet? Als je dit principe vergelijkt met het klappen in het theater kun je concluderen dat men dus gaat staan om het einde van een opvoering te vieren. Eigenlijk een heel bot gebaar dus, die staande ovatie. Niks bewondering. Het is kuddegedrag van klapvee.