'Om tien uur zat ik bij de dokter en daarna kon ik meteen aan de slag'
Het gezicht van Centrumgebouw Zuid viertjubileum
'Om tien uur zat ik bij de dokter en daarna kon ik meteen aande slag'
Dat Gerrit Ederveen trots is mag een iedereen weten."Veertig jaar is tenslotte niet niks." Afgelopen vrijdag werd dereceptionist van het Centrumgebouw Zuid door de universiteit in debloemetjes gezet uit dank voor veertig jaren trouwe dienst.
Op 7 november 1958 was Gerrit Ederveen door de universiteit'opgeroepen' voor een medische keuring. Bij de faculteitDiergeneeskunde zat er 'een uit 't dorp' en die ervoor had gezorgddat Groenekanner Ederveen werd voorgedragen voor een baan bij dekleine huisdieren. "Om tien uur zat ik bij de dokter en daarna konik direct aan de slag. Er werd op mij gewacht", herinnert de nu63-jarige universitair medewerker zich. "En weet je wat ikverdiende? 299 gulden in de maand. Contant op te halen bij dekassier op de Kromme Nieuwegracht. Dat vond je toen een hele schepgeld."
Twee jaar later verhuisde Ederveen naar de receptie van hetAcademiegebouw. Het was een tijd van 'alles volgens de regels'.Ederveen weet nog goed dat hij op een dag werd ontboden op hetkantoor van mevr. mr. Beumer, hoofd van het Senaatsbureau. "Haarwas ter ore gekomen dat bij een officiële gelegenheid de knoopvan mijn colbert los had gezeten. Daarvoor lieten ze je toentertijdop het matje komen."
Begin jaren zestig maakte Ederveen de overstap naar de faculteitSociale Wetenschappen. Die is nu al 34 jaar zijn werkgever.Ederveen kwam eerst terecht op de receptie en de administratie bijsociologie op de Varkenmarkt. Toen sociologie naar De Uithof gingbleef Ederveen in de binnenstad bij psychologie. Vanaf 1972 ginghij zich daar bezighouden met de studentenadministratie. Met alleenal 1000 studenten klinische psychologie geen eenvoudige opgave."Het inschrijven van studenten, het bijhouden van destudentenkaarten, het voorbereiden van de kandidaats- endoctoraalexamens, dat moest allemaal handmatig gebeuren." Een vande studenten waarmee Ederveen in die tijd te maken had was WimDirksen, nude directeur van Sociale Wetenschappen.
Bij psychologie maakte Ederveen bovendien de roerige jarenzeventig mee. "Dat was misschien wel de leukste tijd", denkt hijnu. "Provo en lange haren. Alles was in beweging. Destudentengroepen van de vakgroep Arbeid en Bewustzijn stondenbovenop de barricaden." Ederveen bekeek het rumoer met groteinteresse vanaf de zijlijn. "Later merkte ik dat de studenten indie tijd heel veel voor elkaar hebben gekregen. De invoering vaneen universitaire democratie was denk ik een goede zaak. Nu isalles veel rustiger en worden de maatregelen weer langzaamteruggedraaid."
Toen de automatisering halverwege de jaren tachtig zijn intrededeed, trok Ederveen zich terug uit de studentenadministratie. Hijvertrok naar de receptie van Centrumgebouw Zuid. Daar is hijinmiddels al niet meer weg te denken achter de balie. "Voor dedecaan en voor verschillende hoogleraren begint de dag pas echt alsze mij hebben gegroet", meent de receptionist. "Het contact met diemensen is tegenwoordig gelukkig veel spontaner en opener dan dertigjaar geleden."
Tijdens de reorganisaties van de faculteit was Ederveenbovendien vaak het eerste aanspreekpunt voor de mensen die opstraat kwamen te staan. "Universitair docenten die jaren onderwijshadden gegeven stonden met tranen in hun ogen hier bij de balie",herinnert hij zich. "Soms was je een halve maatschappelijk werker,maar ik was werkelijk begaan met hun lot." De interesse voor hetwelbevinden van zijn collega's en een sterk ontwikkeldrechtvaardigheidsgevoel deed Ederveen tien jaar geleden bovendienbesluiten zitting te nemen in de Dienstcommissie. Pas vorig jaarstopte hij met dat werk.
Ederveen verkeert nu in de luxe positie dat hij zelf magbeslissen wanneer hij met pensioen gaat. Over anderhalf jaar wordthij 65 en dan moet hij. "Mijn vrouw zou wel willen dat ik er numeteen mee stop, maar ik twijfel nog steeds. Ik zal het socialecontact met iedereen hier in de faculteit best missen."
Na zijn pensioen zal Gerrit Ederveen overigens niet helemaal vanhet universiteitscomplex verdwijnen. Tuinieren is zijn passie enhij zal daarom geregeld te vinden zijn in zijn volkstuin aan deHarvardlaan.
Xander Bronkhorst