50.000 dollar collegegeld

Hoogleraar Marian Joëls beleefde een prachtconferentie in de Verenigde Staten. Maar s’ nachts werd ze met haar collega’s opgehokt in muffe Collegekamers. Zijn er echt studenten die daar jaren willen wonen? Begin augustus was ik in Maine om een Gordon Conference bij te wonen. Voor wie dat nog nooit heeft meegemaakt hierbij een korte impressie. De Gordon Research Conferences worden al zo’n 80 jaar door een non-profit instelling georganiseerd. In die periode heeft het aantal zich gestaag uitgebreid, tot jaarlijks zo’n 200 conferenties. Het idee is dat je ruim 150 wetenschappers die aan een bepaald onderwerp werken op een afgelegen locatie bijeenbrengt waar ze vervolgens een week lang hun laatste resultaten presenteren en ideeën uitwisselen, alles vertrouwelijk zodat niemand tight-lipped alleen maar oudbakken experimenten hoeft op te lepelen. Iedereen betaalt zijn eigen reis, ook de coryfeeën die normaal gesproken alleen maar als spreker ergens heen te lokken zijn als je een businessclass ticket verzorgt en een overnachting in een vijfsterrenhotel. Het is een eer om uitgenodigd te worden en mee te doen. Het succes van de formule zit hem er juist in dát ‘iedereen’ deelneemt; dat je een conferentie hebt waar werkelijk alle internationale smaakmakers aanwezig zijn. Dat het hier zuiver om de wetenschap gaat bleek al snel toen ik bij het College was aangekomen waar de conferentie werd gehouden. Iedereen, ook de verwende prima donna’s (en ja, daar behoor ik ook toe), was gehuisvest in de studentenkamers van het College. Volgens mij hebben gevangenen in Nederland het nog beter dan de studenten die normaal deze kamers bezetten. Het waren kale hokken, met een bed op klossen dat bij mij herinneringen opriep aan bedden die je voor een bevalling aanpast: ongeveer een meter van de grond zodat de thuishulp er goed bij kan en voorzien van plastic tegen de vlekken op het matras. Een open kast, een tafel, een stoel en één plafonnière waarvan de schakelaar op twee meter van het bed was, niet echt een gemakkelijk nachtlampje dus. Douches en wc op de gang, gedeeld door alle bewoners van de vleugel. Het openzetten van de ramen heeft een week lang niet geholpen om de muffe geur uit de kamer te verdrijven, noch om de temperatuur binnen iets draaglijker te maken. Ontsnappen was niet mogelijk, want het dichtstbijzijnde hotel met airco was kilometers weg. Maar toch … geweldige wetenschap, een prachtige ervaring, van ’s ochtends 9 tot ’s avonds 10. Een heel ander sfeertje dan het gemiddelde congres voor artsen, zal ik maar zeggen, waar de accommodatie top is maar de wetenschap soms bijzaak. Wanneer ik ’s avonds dat door plastic krakende bed in een muffe warme kamer inkroop, dacht ik iedere keer met toenemend medelijden aan die arme studenten die hier het hele jaar worden opgeborgen. Je zult toch maar tot zo’n plaats veroordeeld worden. Nieuwsgierig geworden hoe dit College studenten in de val probeerde te lokken (met geld toe?) besloot ik eens hun website te bezoeken. Wat bleek? Dit College staat goed –hoewel niet geweldig- aangeschreven, ze behoren tot de top-40 van Colleges in de VS. Om dit heuglijke feit te vieren betalen de studenten jaarlijks een collegegeld van ruim 50.000 dollar. Daarmee is deze plaats bijna het duurste College in de VS, duurder dan Harvard of Stanford, die toch ook geen misselijke tuition fees durven te vragen. Een bacheloropleiding kost je dus ongeveer 2 ton. Studieboeken niet inbegrepen, stond ook nog op de website. En aan belangstelling geen gebrek, ze kunnen maar een fractie van de aanmeldingen honoreren. Kijk, dat is nu zo heerlijk aan een reis naar de VS. Ik kom altijd weer geheel verzoend en tevreden met Nederland terug. De collegegelden mogen hier dan inmiddels zesmaal zoveel bedragen als in de tijd waarin ik studeerde, en als je nu wat langer over je studie doet betaal je nog iets meer … maar het is nog steeds een schijntje vergeleken met wat gevraagd wordt voor die gevangenis in Maine. En voor dat geld krijg je in Nederland ook nog een geweldige opleiding, die wat mij betreft in niets onderdoet voor een bachelordiploma behaald in de VS, behalve dan misschien in de mate waarin men daar trots op is. En of je nu in Groningen, Maastricht of Utrecht studeert: je krijgt overal een vergelijkbare uitstekende opleiding waarmee je van harte welkom bent bij iedere Amerikaanse universiteit, niet alleen bij de universiteit van Nebraska maar zelfs in Princeton. Kortom, bewaar ons voor het Amerikaanse systeem en leve de Nederlandse universiteiten. Een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding, zoals dat in consumentenprogramma’s heet.