De ideale werkplek

Iedereen kent het. Die eeuwige zoektocht naar de ideale werkplek. Sommigen vinden hem thuis. Anderen nestelen zich in een café. Waar de ideale werkplek ook moge zijn, het is in ieder geval nooit de ruimte die de universiteit voor je in gedachten heeft.

Het idee achter de verhuizing en renovatie  was prachtig.  Weg met die piepkleine zolderkamertjes waar je bureau bij een gebrek aan kastruimte aan het zicht was onttrokken door stapels boeken, werkstukken en tentamens. Waar je niet met goed fatsoen een student kon ontvangen of met een collega kon overleggen, tenzij deze er geen bezwaar tegen maakte om te blijven staan. Weg met die zweethokjes  met hun schuine dak waar de temperatuur in de zomer gevaarlijk snel opliep en waar elke aanzet tot arbeid al bij voorbaat in een klamme kiem werd gesmoord.

Grote, lichte kamers zouden we krijgen. Moderne werkplekken die zouden voldoen aan de eisen van deze tijd. Een prikkelende omgeving die samenwerking en overleg zou bevorderen  en die, want daar ging het natuurlijk om, onze academische productiviteit naar ongekende hoogten zou stuwen. Met andere woorden, men wist het zeker, met deze verhuizing kon het niet anders of wij zouden spoedig gaan stijgen in de outputlijstjes die de universiteit zo gretig bijhoudt.

En die output kwam er inderdaad…….

Sinds ik op mijn nieuwe kamer zit, ondervind ik aan den lijve hoe ongelooflijk hard er door mijn collega’s wordt gewerkt. Sterker nog, ik kan het gezwoeg gewoon horen en ruiken. Ik weet niet wat de architect bezield heeft – wellicht dacht hij ‘horen werken, doet werken’ –  maar het krankzinnige feit wil dat de ontluchting van de wc’s op mijn verdieping direct uitkomt op mijn nieuwe, grote, lichte, moderne kamer. Om precies te zijn, exact boven mijn bureau. Deze live verbinding met de anale output van mijn collega’s, maakt dat mij inmiddels elke lust tot werken is vergaan.

Het feit dat de prachtige, historische schuiframen op mijn kamer om onverklaarbare redenen volledig zijn dicht gekit, maakt het er allemaal niet beter op. Het interne luchtverversingssysteem garandeert dat de academische stank de hele dag op mijn werkplek word rondgepompt. De sanitaire connectie werkt overigens twee kanten op. Op de wc is het mogelijk om woord voor woord mee te luisteren met de gesprekken op mijn kamer. Telefoneren is niet langer een optie en afspraken maak ik het liefst buiten de deur.

Mijn grote, lichte, moderne kamer staat daarom al een tijdje leeg en ik ben ernstig op zoek naar een nieuwe werkplek. In de tussentijd ben ik uit pure armoede maar naar het buitenland gevlucht. Ik ben op een 10-daagse werkretraite in Italië waar ik in een prachtig appartement op een Toscaanse heuvel aan een artikel werk. De ramen staan wagenwijd open, de geur van een magnolia in bloei komt me tegemoet en ik hoor niets anders dan fluitende vogels. Ik voel hoe de giftige walmen langzaam mijn lichaam verlaten. De eerste pagina vloeit moeiteloos uit mijn pen. Zou de universiteit ook detox programma’s vergoeden?

 

 

Advertentie