De meeste voorlichters kunnen weg

Er werken, lees ik bij de vrienden van de NRC, tienmaal zoveel mensen in de public relations als in de journalistiek: 150 duizend tegen 15 duizend journalisten. Tien voorlichters op elke journalist. Ga er maar aan staan als vrije pers, om dan nog iets onwelgevalligs boven water te krijgen. Ik had eerlijk gezegd het idee dat er nog veel meer voorlichters zouden zijn. Rekent u even mee. Dagelijks ontvang ik gemiddeld zestig mails, telefoontjes of brieven die proberen iets in de krant te krijgen. Gedeeld door vier redacteuren, is vijftien per journalist. Aan al die pr-uitingen hebben minimaal twee voorlichters of tekstschrijvers gewerkt. Maakt dertig voorlichters op een journalist. Andere media, persbureau’s en nieuwssites meegerekend, kun je waarschijnlijk wel op vijftig voorlichters per journalist komen ook. Is dat verontrustend? De onderzoekers van de UvA die het uitzochten denken van wel. Zeker omdat redactiebudgetten in de huidige magere tijden teruglopen, hebben journalisten minder tijd om dingen goed uit te zoeken. Een persberichtje glipt er dan gemakkelijk doorheen. En nog erger, zeggen de onderzoekers ook: veel journalisten hebben niet eens door dat ze voor karretjes worden gespannen. Zou het echt? Vrijwel alle persberichten en andere signalen die wij als redactie binnen krijgen, gaan na een kort moment van overweging in de prullenbak, op misschien een per dag per redacteur na. Dat betekent dat per nieuwsitem in de krant toch zeker een paar honderd voorlichters aan het werk zijn geweest. En de meeste dus tevergeefs. Voorlichting is, kortom, een van de inefficiëntste beroepen die je kunt bedenken. Dat er desalniettemin zo veel van zijn betekent niet dat ze op een andere manier hun geld wel waard zijn. Het betekent vooral dat hun bazen geen sommetjes maken. De meeste voorlichters kunnen gewoon weg. Zeker aan een universiteit, waar werknemers doorgaans heel goed uit hun woorden kunnen komen. Niet veel voorlichters leidt tot succes, het gaat om goeie voorlichters. Wat zijn dan goeie voorlichters? Dat zijn voorlichters die tegenover hun perscontacten open kaart spelen over het gemeenschappelijke belang en dan ook de pers zijn werk laten doen. Wij in de krant, jullie de primeur. Hier heb je namen en rugnummers. En zie maar. Niks mis mee, gaat al eeuwen goed.

Opinie
on 07/06/2010

Er werken, lees ik bij de vrienden van de NRC, tienmaal zoveel mensen in de public relations als in de journalistiek: 150 duizend tegen 15 duizend journalisten. Tien voorlichters op elke journalist. Ga er maar aan staan als vrije pers, om dan nog iets onwelgevalligs boven water te krijgen.

Ik had eerlijk gezegd het idee dat er nog veel meer voorlichters zouden zijn.

Rekent u even mee. Dagelijks ontvang ik gemiddeld zestig mails, telefoontjes of brieven die proberen iets in de krant te krijgen. Gedeeld door vier redacteuren, is vijftien per journalist. Aan al die pr-uitingen hebben minimaal twee voorlichters of tekstschrijvers gewerkt. Maakt dertig voorlichters op een journalist. Andere media, persbureau’s en nieuwssites meegerekend, kun je waarschijnlijk wel op vijftig voorlichters per journalist komen ook.

Is dat verontrustend? De onderzoekers van de UvA die het uitzochten denken van wel. Zeker omdat redactiebudgetten in de huidige magere tijden teruglopen, hebben journalisten minder tijd om dingen goed uit te zoeken. Een persberichtje glipt er dan gemakkelijk doorheen. En nog erger, zeggen de onderzoekers ook: veel journalisten hebben niet eens door dat ze voor karretjes worden gespannen.

Zou het echt? Vrijwel alle persberichten en andere signalen die wij als redactie binnen krijgen, gaan na een kort moment van overweging in de prullenbak, op misschien een per dag per redacteur na. Dat betekent dat per nieuwsitem in de krant toch zeker een paar honderd voorlichters aan het werk zijn geweest. En de meeste dus tevergeefs.

Voorlichting is, kortom, een van de inefficiëntste beroepen die je kunt bedenken. Dat er desalniettemin zo veel van zijn betekent niet dat ze op een andere manier hun geld wel waard zijn. Het betekent vooral dat hun bazen geen sommetjes maken. De meeste voorlichters kunnen gewoon weg. Zeker aan een universiteit, waar werknemers doorgaans heel goed uit hun woorden kunnen komen.

Niet veel voorlichters leidt tot succes, het gaat om goeie voorlichters. Wat zijn dan goeie voorlichters? Dat zijn voorlichters die tegenover hun perscontacten open kaart spelen over het gemeenschappelijke belang en dan ook de pers zijn werk laten doen. Wij in de krant, jullie de primeur. Hier heb je namen en rugnummers. En zie maar.

Niks mis mee, gaat al eeuwen goed.

Tags: academisch onderwijs

Advertentie