Samenwerking met kunststudenten sneuvelt
Nadat ik na vier jaar mijn Bachelor Liberal Arts and Sciences had afgerond, begon ik aan mijn masterprogramma ‘Sturing Creatief Ontwerp’ van de opleiding Kunstbeleid en Management. Deze studierichting die deel uitmaakt van het samenwerkingsverband tussen de Universiteit en de Kunstacademie Utrecht, PSAU, dreigt volgend jaar helaas te stoppen.
Als kritische student die snakt naar een innovatieve opleiding, leek dit tracé me de beste keuze. Het programma zou niet alleen bestaan uit de normale hoorcolleges en werkgroepen, maar ook uit een project waarin mensen van de kunstacademie en universiteit samen werden gebracht om een opdracht te voltooien.
Helaas hoorde ik drie weken geleden, een week voordat ik zou beginnen, dat het samenwerkingsverband PSAU weg is bezuinigd. De organisatie was te duur en is met directe ingang opgeheven. Als gevolg hiervan zal mijn opleiding volgend jaar waarschijnlijk verdwijnen. Gelukkig mag ik dit jaar nog genoegen nemen met een uitgedund programma.
Hier op DUB, maar ook op verschillende onderwijscongressen, wordt het debat over onderwijsvernieuwing al lange tijd gevoerd. Zoals ik al in mijn vorige stukjes voor DUB heb beschreven, wordt vooral de onderwijsvorm op de universiteit door docenten en studenten ter discussie gesteld. Grote hoorcolleges zijn uit den boze, persoonlijk en interactief onderwijs gewenst.
Ook zouden opleidingen buiten hun wetenschappelijke discipline moeten durven kijken, relaties aan durven moeten gaan met andere vakgebieden en de praktijk op moeten durven zoeken om interessanter en betekenisvoller onderwijs aan te bieden. Helaas is het zo dat, ondanks de groeiende kritiek op het ‘oude’ onderwijssysteem, onderwijsexperimenten die voor de ‘nieuwe’ waarden staan, zoals bij PSAU, nu worden wegbezuinigd.
Als laatste lichting student, heb ik nu mijn eerste week van mijn master achter de rug. Terwijl ik tijdens mijn bachelor meestal veilig en zonder de nodige opwinding in de collegebank zat, stond ik afgelopen week stijf van de adrenaline. Als coördinator en onderzoeker van mijn groep, werd ik met vijf andere interaction-, game- en videodesigners samengebracht om een half jaar een leerzamer en interactiever congresformaat te ontwerpen en organiseren. De colleges, die ik al die tijd hier en elders heb bekritiseerd, mag ik nu zelf gaan vorm geven.
Overvallen door deze enorme vrijheid en verantwoordelijkheid, ben ik me na week één al beter bewust hoe wetenschap kan leven en betekenisvol kan zijn in combinatie met andere disciplines en de praktijk. Niet wetende hoe ons project zal aflopen, ga ik aankomend jaar vol enthousiasme aan de slag. Voor het eerst overvalt me het gevoel dat het van belang is wat ik leer en presteer.
Helaas kunnen studenten volgend jaar dit wetenschappelijk avontuur waarschijnlijk niet meer aangaan. De universiteit, die in crisistijd terug valt op haar klassieke onderwijssysteem, bedient nu alleen de ‘consumerende’ studenten, waarvoor het enkel van belang is hun studiepunten te behalen. Jammer voor studenten die meer zoeken, jammer voor de onderwijsdebatten waarin steeds dezelfde kritiek wordt opgeworpen en jammer voor de studenten die hadden gehoopt op het zeer leerzame PSAU avontuur.