Wat op Facebook staat, is waar
Sinds kort werkt er een nieuwe stagiaire bij de organisatie. Een week voor ze kwam, had ze haar woonplaats op Facebook al veranderd in ‘Sapa, Vietnam’. Daar werd door mijn collega’s een beetje lacherig over gedaan: ze bleef immers maar zes weken. Het zette mij aan het denken: wanneer heb je het recht jezelf een inwoner te noemen en je woonplaats te veranderen? Want wat op Facebook staat, is waar. Toch?
Hoewel ik zelf maar drie maanden in Sapa blijf, heb ik toch het gevoel bij deze gemeenschap te horen. Daar liggen een paar basisregels aan ten grondslag.
Voor wie part of the community wilt zijn, lijkt de allereerste regel dat je als inwoner toeristen moet haten. Toeristen die met een Lonely Planet onder de arm, zich met hun camera bij elke traditioneel geklede vrouw verdringen, om vervolgens bijna omver gereden te worden door een brommer. Toeristen die zichzelf en hun backpack bezweet tegen de berg opklimmen, wijzend naar elke buffalo of bergtop. De Vietnamese cultuur ervaren zij het beste in pizzeria’s, waar je zo fijn met mes en vork eten kan. Tijdens een bedrijfsetentje begluren mijn collega’s en ik met afgrijzen toeristen; er heerst een duidelijke wij-zij mentaliteit. Ik merkte, tot mijn grote schrik, dat ook ik na een tijdje me begon te ergeren aan de toeristen die bij alles een gilletje slaakten. Aan regel één lijkt dus voldaan.
Ook aan andere regels lijk ik te voldoen. Als ik over straat loop, word ik nagezwaaid of uitgenodigd voor thee door één van de business partners met wie ik heb samengewerkt. De eigenares van mijn favoriete restaurant weet al wat ik wil bestellen voordat ik het heb gezegd en ik word niet langer nagestaard als ik op m’n mountainbike tussen de brommers door fiets. Wanneer een vrouw op de markt me appels probeert te verkopen voor een veel te hoge prijs, kijk ik haar meewarig aan en noem de lokale prijs in het Vietnamees. Daarnaast voelt Ho Chi Minh al echt als Ome Ho, aangezien hij goedkeurend me vanaf elke ingelijste foto aanstaart.
Maar dan slaat de realiteit toe. Ik steek met mijn 1,72 meter ver boven iedereen uit. Regelmatig zie ik verlegen Koreanen snel foto’s van m’n blonde haar maken. Ik hoor nog steeds het verschil niet tussen de taal van de H’mong en het Vietnamees en ben zelf ook nog steeds onder de indruk van het landschap en de cultuur. Bovendien leeft Sapa van het toerisme en is het maar goed dat ze er zijn!
Mijn conclusie is dat je pas een inwoner bent, wanneer je niet meer nadenkt over je volgende bestemming of over naar huis gaan. Voorlopig streep ik als guilty pleasure in het diepste geheim elke avond een dag door in m’n agenda. Blijkbaar ben ik dan toch een toerist, hoewel ik hier werk. Daar heeft een aanpassing op Facebook niets mee te maken.