Vele momenten schieten op dit moment door mijn hoofd. Ik ben eigenlijk aan het staren naar een wit scherm waar ik zoveel gedachten wil verwoorden dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. We zijn eergisteravond aangekomen in Kosovo, Pristina. Eindelijk was het dan zover, het moment waarop we allemaal hebben gewacht.

Op weg naar de stad heb ik mijn ogen uitgekeken en probeerde ik de omgeving te vergelijken met andere landen. Er schoot van alles door mijn hoofd: Zuid-Spanje, Marokko, Turkije, en zelfs Nicaragua maar uiteindelijk  is ieder land uniek, dus ook Kosovo. Vanaf Skopje reden we blijkbaar langs een vrij nationalistisch gedeelte want een grote Albanese vlag was op de muur geschilderd langs de snelweg. Opeens realiseerde ik me dat alles wat ik de afgelopen vijf dagen had gehoord, realiteit zou worden. We gaan de komende dagen EU instanties bezoeken, naar Mitrovica in het noorden van Kosovo, we gaan naar Servische enclaves en mogen praten met de adviseur van de minister president. Dit laatste hebben we om precies te zijn gister gedaan.

De dag begon al vroeg door de vaste telefoon die afging op mijn kamer, die ik inmiddels deel met een groepsgenootje uit Belgrado. Breakfast was ready. Goed, opschieten dan maar. Iedereen was netjes aangekleed en dat was ons ook nadrukkelijk gezegd aangezien we een afspraak hadden in het ministerie. Na de algemene procedure van paspoortcontrole en detectiepoortjes konden we aanschuiven en vragen wat we wilden weten. Het was een goed verhaal en ondanks de politiek-correcte antwoorden, bleek hij ook echt een mening te hebben. Dit maakte het natuurlijk nog interessanter omdat niet iedereen het met hem eens was.

Onze vragen werden netjes beantwoord en de dag zette zich voort in het Rode Kruis-gebouw waar we meer informatie kregen over het Rode Kruis onderzoek naar  vermisten personen. Op weg naar het ministerie hingen er veel foto’s langs de weg met de verdwenen mensen erop. Het onderzoek is zwaar en we kregen een realistisch beeld van de problemen waar het Rode Kruis tegen aanloopt om nog zo’n 1862 vermiste mensen te identificeren.  Ons laatste bezoek was het EULEX-gebouw. Misschien was het dat we allemaal al veel informatie over deze EU instanties hadden gekregen of misschien waren onze verwachten te hoog maar de presentatie van de EULEX viel tegen.

Het leek net alsof we beland waren in een politiefilm, met twee achteroverleunende politiemannen die niet erg gemotiveerd waren om er een goed verhaal van te maken . De mannen kwamen dan ook net van een ‘operation’, welke vandaag vast in de krant wordt genoemd. Deze werd ook nog eens expliciet voor onze neus nabesproken per telefoon. Niet echt een houding die je zou verwachten van de personen geacht worden zich bezig te houden met rechtsgerelateerde onderwerpen, iets wat erg belangrijk is in een naoorlogs gebied. Ze mogen onafhankelijk onderzoek doen en gevoelige misdaden berechtingen.

Omdat we naast de excursies hier in Pristina ook nog werken aan onze street action voor op 9 mei, de EU-dag hier in Kosovo, hebben we de namiddag en avond gebruikt voor het opzetten van drie verschillende plannen. Onze groep is ook verdeeld in drie reflection groups om de dagen te evalueren, dus iedere groep mocht zijn plan presenteren. Na lang beraad werd er op democratische wijze gestemd voor een voorstel.

Dit bleek makkelijker gezegd en dan gedaan. Iedereen begon door elkaar heen te schreeuwen en elkaar te overtuigen van het beste idee. Zelfs na het stemmen waren we het niet met elkaar eens. Pas tijdens het diner kwam er een compromis uit.  Inmiddels is het alweer veranderd en aangepast maar er zijn ideeën genoeg om op deze dag de mensen in Pristina in contact te laten komen met wat wij doen. Wat het precies gaat worden lees je in mijn volgende blog!